Γαμώτο..ζωή

 Κι έρχονται μέρες που σε κάνουνε να αναπολείς. Στιγμές μικρές που όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλώνουν και μεγαλώνουν. Κι αν ήταν ένα χαζό γέλιο, ένα καλοκαίρι στο χωριό. Κι αν ήταν ένα παραπάτημα στο κουτσό μεγάλωσε. Κι έγινε μεγάλο το γέλιο και το παραπάτημα έγινε σκίρτημα. Και περνάνε τα χρόνια, και μακραίνουν τα μαλλιά μας. Κι εμείς τα κόβουμε και τα πετάμε. Μα μεγαλώνουν πάλι. Τα ανακατεύουμε, τα σηκώνουμε, τα κατεβάζουμε, τα παιδεύουμε. Τα τραβάμε, τα αμολάμε, τα βάφουμε, τα χτενίζουμε, τα λούζουμε, τα καίμε. Κι εκείνα μεγαλώνουν. Μα σαν περνάει ο καιρός σιγά σιγά τιθασεύουν. Και γκριζάρουν και ασπρίζουν και πέφτουν. Και που πάνε;
 Που να πηγαίνουν; Όπου πηγαίνουν και τα νιάτα και η ομορφιά και το ανάστημα και το παράστημα και το ανάθεμα και το γαμώτο. Αλλά ίσως να μένει και λίγο γαμώτο. Κρυμμένο βαθιά μέσα στις αναμνήσεις και τους πειρασμούς του παρελθόντος. Πίσω απ' την μάνα, πίσω απ' την κούνια, πίσω απ' το τετράδιο, πίσω απ' τον έρωτα. Και πάλι πίσω να μετρά λιωμένες σόλες, τρύπιες κάλτσες, ρούχα ξεθωριασμένα. Να μετρά φωτογραφίες και άλμπουμ, να μετρά στιγμές. Να μετρά γκριμάτσες και μορφασμούς, να μετρά σκέψεις. Να είναι. Κι αν είναι! Αν δεν είναι, τότε την ψυχή την παραδίδει στο μαράζι κι εκείνη με τη σειρά της στον άνθρωπο τον κενό τον μονοδιάστατο που στο κεφάλι του έχει μια μόνο τρίχα που δεν μεγαλώνει ποτέ. Κι αν μεγαλώσει θα την κόψει από τη ρίζα. Έτσι είναι μαθημένος. Να ζει χωρίς να ζει, να γελά χωρίς να ξέρει τι είναι το γέλιο, να κλαίει επειδή πρέπει, να χλευάζει το γαμώτο των άλλων ενώ κατά βάθος το ζηλεύει. Και την ίδια στιγμή που εκείνος λέει Hello, στους 1000 "φίλους" του, ένας άλλος μικρούλης μαθαίνει τι είναι ζωή σβήνοντας το πρώτο του κεράκι, απλά, χωρίς πολλά πολλά, με μια παλιά κουδουνίστρα και μια αγκαλιά να το προστατεύει.
WeirdP.