Τα τελευταία 2-3 χρόνια , έχω παρατηρήσει πως πολλοί άνθρωποι στρέφονται στα πράγματα παλιάς τεχνολογίας και άρχισα να αναρωτιέμαι , τί είναι αυτό που τους κάνει να <<αψηφούν>> κάθε τι καινούριο που είναι πολλά υποσχόμενο και έχει αμέτρητες δυνατότητες σε κάτι τόσο απλό και λιγάκι ας πούμε παλιομοδίτικο ;
Η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία και ανάπτυξη ήταν η βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε η αύξηση της τεχνολογίας και των δυνατοτήτων που προσφέρει . Είναι όμως αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε ή αποτελούν απλά υπερβολές τις οποίες πρέπει σιγά σιγά να αποβάλλουμε από τη ζωή μας και να ζούμε με όσα πραγματικά χρειαζόμαστε ; Σε αυτή τη σκέψη έχουν μπεί πολλοί άνθρωποι οι οποίοι , σιγά σιγά έχουν αρχίσει να εκτιμούν όσα παλαιότερα είχαν αψηφήσει και να σκέφτονται με βάση τη λογική για επιβίωση και όχι τη λογική της βιτρίνας . Βλέποντας αυτό τον πλαστικό κόσμο να καταρρέει πρέπει κανείς να βρεί τη δύναμη να αντισταθεί , και να παλέψει για να διατηρήσει την ταυτότητά του ανέπαφη από τέτοιου είδους υπερβολές . Δεν είναι ένα κινητό αφής που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ούτε μια μάρκα .
Η οικονομική κρίση ήταν ένας παράγοντας ο οποίος επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο σκέψης των πολιτών και κατά συνέπεια καταναλωτών . Έτσι ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος ενεργεί είναι πολύ πιό διαφορετικός σε σύγκριση με τα παλιότερα χρόνια . Τότε οι περισσότεροι θεωρούσαν πως το shopping therapy ήταν ένας πολύ ωραίος τρόπος να αξιοποιήσεις τον ελεύθερο χρόνο σου . Τότε , και τονίζω το τότε διότι σήμερα , ακόμα και το window shopping θεωρείται ολίγον τί υπερβολή . Όχι άδικα βέβαια , καθώς , όταν όλοι αγοράζουν 6 και 7 ζευγάρια παπούτσια έναντι του ενός ή των δύο έστω που πραγματικά χρειάζονται , είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά .
Όταν όμως τα <<πρότυπα>> ακολουθούν τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής , τότε πρέπει να αρχίσει κανείς να σκέφτεται πως δεν χωράνε όλες οι αλήθειες μέσα στις σελίδες ενός περιοδικού , και πως ούτε τα στημένα χαμόγελα που βλέπουμε παντού , αφορούν τη δική μας ζωή . Απλά , αφήνουν κάποια όνειρα να πλέουν στην επιφάνεια . Θεωρώ σωστό κανείς να πλέει σε μια θάλασσα γεμάτη όνειρα , όχι όμως να πνίγεται μέσα τους .
Με κριτήρια όπως η εξωτερική εμφάνιση , τα παπούτσια και τα ρούχα που φοράει κανείς , οι μόνες φιλίες που θα μπορούσε να δημιουργήσει , είναι με πλαστικές κούκλες , από εκείνες τις όμορφες , με τα τέλεια μαλλιά , με τα υπέροχα ρούχα . Εκείνες τις άψυχες που όλοι θαυμάζουν.....εκείνες που δεν μιλάνε....εκείνες...εκείνες......
Θα πήγαινες δίπλα τους να κλάψεις όμως.....; Δεν νομίζω....ούτε εγώ θα πήγαινα.....θα πήγαινα σε εκείνο το χαζό που συνέχεια παραπονιέται.....στην αληθινή....στην υπέροχη.....που έχει μια μπακατέλα για κινητό......και ένα τζιν που απεχθάνομαι.............
Παναγιώτα Κ.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή