Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

ΜΙΑ ΥΠΕΡΒΟΛΗ....ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ....



Τα τελευταία 2-3 χρόνια , έχω παρατηρήσει πως πολλοί άνθρωποι στρέφονται στα πράγματα παλιάς τεχνολογίας και άρχισα να αναρωτιέμαι , τί είναι αυτό που τους κάνει να <<αψηφούν>> κάθε τι καινούριο που είναι πολλά υποσχόμενο και έχει αμέτρητες δυνατότητες σε κάτι τόσο απλό και λιγάκι ας πούμε παλιομοδίτικο ;  
 Η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία και ανάπτυξη ήταν η βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε η αύξηση της τεχνολογίας και των δυνατοτήτων που προσφέρει . Είναι όμως αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε ή αποτελούν απλά υπερβολές τις οποίες πρέπει σιγά σιγά να αποβάλλουμε από τη ζωή μας και να ζούμε με όσα πραγματικά χρειαζόμαστε ; Σε αυτή τη σκέψη έχουν μπεί πολλοί άνθρωποι οι οποίοι , σιγά σιγά έχουν αρχίσει να εκτιμούν όσα παλαιότερα είχαν αψηφήσει και να σκέφτονται με βάση τη λογική για επιβίωση και όχι τη λογική της  βιτρίνας . Βλέποντας αυτό τον πλαστικό κόσμο να καταρρέει πρέπει κανείς να βρεί τη δύναμη να αντισταθεί , και να παλέψει για να διατηρήσει την ταυτότητά του ανέπαφη από τέτοιου είδους υπερβολές . Δεν είναι ένα κινητό αφής που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ούτε μια μάρκα .
 Η οικονομική κρίση ήταν ένας παράγοντας ο οποίος επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο σκέψης των πολιτών και κατά συνέπεια καταναλωτών . Έτσι ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος ενεργεί είναι πολύ πιό διαφορετικός σε σύγκριση με τα παλιότερα χρόνια . Τότε οι περισσότεροι θεωρούσαν πως το shopping therapy ήταν ένας πολύ ωραίος τρόπος να αξιοποιήσεις τον ελεύθερο χρόνο σου . Τότε , και τονίζω το τότε διότι σήμερα , ακόμα και το window shopping θεωρείται ολίγον τί υπερβολή . Όχι άδικα βέβαια , καθώς , όταν όλοι αγοράζουν 6 και 7 ζευγάρια παπούτσια έναντι του ενός ή των δύο έστω που πραγματικά χρειάζονται , είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά . 
 Όταν όμως τα <<πρότυπα>> ακολουθούν τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής , τότε πρέπει να αρχίσει κανείς να σκέφτεται πως δεν χωράνε όλες οι αλήθειες μέσα στις σελίδες ενός περιοδικού , και πως ούτε τα στημένα χαμόγελα που βλέπουμε παντού , αφορούν τη δική μας ζωή . Απλά , αφήνουν κάποια όνειρα να πλέουν στην επιφάνεια . Θεωρώ σωστό κανείς να πλέει σε μια θάλασσα γεμάτη όνειρα , όχι όμως να πνίγεται μέσα τους . 
Με κριτήρια όπως η εξωτερική εμφάνιση , τα παπούτσια και τα ρούχα που φοράει κανείς , οι μόνες φιλίες που θα μπορούσε να δημιουργήσει , είναι με πλαστικές κούκλες , από εκείνες τις όμορφες , με τα τέλεια μαλλιά , με τα υπέροχα ρούχα . Εκείνες τις άψυχες που όλοι θαυμάζουν.....εκείνες που δεν μιλάνε....εκείνες...εκείνες......
 Θα πήγαινες δίπλα τους να κλάψεις όμως.....; Δεν νομίζω....ούτε εγώ θα πήγαινα.....θα πήγαινα σε εκείνο το χαζό που συνέχεια παραπονιέται.....στην αληθινή....στην υπέροχη.....που έχει μια μπακατέλα για κινητό......και ένα τζιν που απεχθάνομαι.............

Παναγιώτα Κ.

1 σχόλιο: