Ο ρατσισμός είναι φαινόμενο που απασχολεί όλο και περισσότερο την κοινωνία με την πάροδο του χρόνου. Κρούσματα βίας ποικίλων ειδών εκδηλώνονται σχεδόν καθημερινά μα μόνο ελάχιστες περιπτώσεις γνωστοποιούνται από τα ΜΜΕ. Και η τότε όταν ανάψει το κόκκινο λαμπάκι του ON AIR, το κράτος πρόνοιας προσωποποιημένο φοράει τη θλιμμένη μάσκα του και βγαίνει στα παράθυρα μιλώντας για της υπεράνθρωπες προσπάθειες της πολιτείας να χειριστεί την κατάσταση. Κι ύστερα; Ύστερα τι; Στέλνουν κουστουμάτους κυρίους στα σχολεία να μιλήσουν για το πόσο κακό πράγμα είναι ο ρατσισμός, να δώσουν λιγοστά λεπτά στα παιδιά να μιλήσουν και στο τέλος να τους μοιράσουν ενημερωτικά φυλλάδια, τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις καταλήγουν στην ανακύκλωση.
Η κοινωνία μας είναι τέτοια όπου πιο εύκολα μπορούμε να κατηγορήσουμε και να λογοκρίνουμε έναν άνθρωπο παρά να τον αφουγκραστούμε και να δούμε το πως εκείνος βλέπει τον κόσμο. Λέμε ότι η κοινωνία έχει "χαλάσει", έχει διαφθαρεί, έχει αλλοτριωθεί όμως δεν τολμούμε να πούμε πως αυτή τη "χαλασμένη", διεφθαρμένη και αλλοτριωμένη κοινωνία την αποτελούμε εμείς οι ίδιοι. Άρα, μήπως είμαστε κι εμείς λίγο "χαλασμένοι"; Ίσως να μη μυρίζουμε και να μην έχουμε πρασινίσει ακόμη, όμως είναι γεγονός πως κάτι έχει αρχίζει να σαπίζει μέσα σε αυτή την ελευθερία ιδεών και απόψεων που διαχέεται ασυστόλως στην ατμόσφαιρα. Η κοινωνία που τόσο πολύ επικρίνουμε και "στήνουμε στον τοίχο" είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι διεφθαρμένοι και οι "καθαροί", οι άσπροι και οι μαύροι, οι φτωχοί και οι πλούσιοι,οι δυνατοί και οι αδύναμοι, τα παιδιά και οι γέροι.
Έχουμε παρεξηγήσει την έννοια της ελευθερίας. Ζούμε σε μια χώρα που έχει θεσπίσει Σύνταγμα και νόμους που προβλέπουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Συνήθως όμως επικαλούμαστε τα δικαιώματά μας και αφήνουμε στην άκρη τις υποχρεώσεις μας στο κράτος και στην ανθρώπινη κοινότητα. Διεκδικώ το δικαίωμα στην έκφραση, όμως στερώ από το διπλανό μου το δικαίωμα να κρατήσει τη σημαία του και να εκφράσει την αγάπη του για την πατρίδα του. Χρησιμοποιώ παραδείγματα σκληρά μόνο και μόνο γιατί προσπαθώ να φωτογραφήσω την πραγματικότητα. Η Ελλάδα υπογράφει τη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Ελλάδα συμμετέχει στη Διεθνή Αμνηστία, η Ελλάδα προωθεί κόμματα και παρατάξεις που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έντονη αντίφαση. Άλλοι τη στηρίζουν στην απόγνωση του λαού της Ελλάδας να αντιταχθεί στην αδιαφορία του κράτους, άλλοι πάλι δεν γνωρίζουν καν τι είναι αυτοί οι άνθρωποι και τι πιστεύουν πραγματικά. Το Κράτος, το κράτος ευθύνεται. Η εύκολη λύση. Ευθύνεται καί το Κράτος θα έλεγα. Είναι γνωστές στους περισσότερους από εμάς οι εποχές της ευμάρειας της χώρας μας. Κάπου μέσα στη δεκαετία του '80, ο τώρα αγανακτισμένος λαός, τότε πήρε στα χέρια του χρήματα που ήταν αρκετά για να στήσει στην πατρίδα, που τόσο αγαπά και εξυμνεί, εγκαταστάσεις και υποδομές που σε μερικά χρόνια από τότε θα απέδιδαν καρπούς και θα πλούτιζαν τη χώρα μας και από άποψη υποδομών αλλά και από άποψη πλούτου. Βέβαια, από μέρους των τότε κυβερνήσεων οι έλεγχοι ήταν ελάχιστοι και υποτυπώδεις, οπότε σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να δικαιολογήσουμε κατά κατά κάποιο τρόπο τον Έλληνα πολίτη, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι τον απαλλάσσουμε από την ευθύνη, διότι όλα όσα συμβαίνουν σήμερα είναι αποτελέσματα του παρελθόντος.
Δεν φταίει λοιπόν ο αλλοδαπός που ο Έλληνας τώρα δεν έχει να συντηρήσει την οικογένειά του, δεν φταίει ο αλλόθρησκος για τα ποσοστά ανεργίας στη χώρα μας, δεν φταίει ο "μαύρος" για την κρίση. Γιατί είναι κι εκείνος άνθρωπος, γιατί κι εκείνου του είχαν τάξει πολλά για το μέλλον του εδώ. Όπως είχαν κάνει και σε μας. Εύκολο χρήμα, εύκολη δουλειά, εύκολη ζωή. Πάει η ιδεολογία, πάνε όλα. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος αρχίζει να ζητά και να διεκδικεί περισσότερα από όσα δικαιούται, το χάνει το παιχνίδι. "Χάνει την μπάλα", εκτροχιάζεται. Αυτό λοιπόν πάθαμε κι εμείς οι Έλληνες μπροστά στη "λάμψη" του εύκολου χρήματος. Και τώρα κατηγορούμε άλλους για τα δικά μας λάθη. Τους ευάλωτους και τους αδύναμους. Γυρίζουμε την πλάτη στα προβλήματα και περιμένουμε από τους επιστήμονες μια φόρμουλα που θα τα εξαφανίσει, που θα τα κάνει να φαίνονται μικρά και ασήμαντα πάντα με βάση τον ορθολογισμό.
Η ίδια η οικογένεια αποτελεί δείγμα κοινωνίας και κράτους, όπου όλοι συνεργάζονται με σκοπό τη σωστή λειτουργία της και τη κατάλληλη ανταπόκριση απέναντι στο κάθε μέλος της. Φανταστείτε όμως μια οικογένεια όπου ο πατέρας λείπει συνέχεια, η μητέρα αρνείται να ακούσει τα προβλήματα των παιδιών της και του σπιτιού γενικότερα και τα παιδιά είναι απόντα ή μάλλον πιο συγκεκριμένα "παρατημένα" στο χάος του έξω κόσμου. Πως λοιπόν είναι δυνατό να εφαρμόζεται αυτό το μοντέλο κράτους. Παιδεία, υγεία, κοινωνία όλα μια σούμα που δεν οδηγεί πουθενά.
Συνεργασία, αλληλεγγύη, συνέπεια και πάνω απ' όλα ανθρωπιά και αγάπη για τον άνθρωπο ως ψυχή και ως υπόσταση και όχι ως χρώμα, εθνικότητα ή θρησκεία. Να τι χρειάζεται ο κόσμος μας! Διότι έχουμε μόνο δικαιώματα σε αυτόν τον κόσμο, αλλά και υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις που μας υπενθυμίζουν την ανθρώπινη φύση μας και το σκοπό μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Άλλωστε κάτω από τη σκιά του ήλιου είμαστε όλοι ίδιοι, άνθρωποι, πράγμα που δεν αποτελεί δικαίωμα αλλά υποχρέωση..
WeirdP
