Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Άραγε.."Ζει ο Οδυσσέας?"

Ορκίστηκα στον εαυτό μου πως απόψε θα γράψω μια Οδύσσεια. Πως θα γευτώ λίγο από το ταξίδι προς την Ιθάκη και θα γίνω Οδυσσέας, βράχος, αρμύρα. Θα γίνω μύθος κι ύστερα θα χαθώ πίσω απ' την πάχνη του ονείρου μέσα στη θάλασσα, μες στο ριμαδιασμένο σπίτι με τη σβηστή εστία και τον γέροντα να περιμένει μάταια τον καιρό που θα 'ρθουνε μέρες καλύτερες, μακριά απ' τους δυνάστες και τα πεινασμένα όρνια.
Τάχτηκα στη γη μου και υποτάχτηκα στο λάβαρο της. Γλυκός ο θάνατος για την πατρίδα, λένε. Οι λιποτάκτες είναι αμαρτωλοί κι αξίζουν περιφρόνηση, φτύσιμο. Ποιος είναι εκείνος όμως που θα ορίσει τιμή στο φτύμα μου και θα δώσει στο λογισμό μου αξία; Κανένας. Απλώς ο άνθρωπος θέλει να νιώθει ισχυρός βγάζοντας κραυγές και ήχους. Έτσι κι εγώ. Δε με γνωρίζω, έγινα κι εγώ ένα με τη μάζα. Έγινα μνηστήρ της άθλιας μοίρας μου που έλαχε άλλοι να τη γράψουν. Θεριό που τρέφεται με των αδύναμων το αίμα. Ω Δία!!! Kι Εσύ Χριστέ!!! Ξεκίνησα μ' ένα κομμάτι όνειρο στην τρύπια τσέπη και κατέληξα ξυπόλητος από αγάπη, κενός. Πείτε μου, ποιος είμαι; Που πάω; Θαμπώθηκα από τη δύναμη και τη λάμψη του ήρωα. Μα για να λάμψει ο ήρωας, πρέπει πρώτα να σαπίσει και να σκουριάσει κι ύστερα οι απόγονοι με κόπο να διώξουν από πάνω του τα μαύρα σύννεφα ώστε να λάμψει και να φανεί ο ηρωισμός του.
Μα εγώ δίχως νου και αιδώ τόλμησα και ορκίστηκα. Κίνησα να γενώ Οδυσσέας μα η θαλασσοταραχή με λύγισε, έγινα σύντροφος μα ύστερα έπεσα κι άλλο, έγινα Κίρκη, έγινα Σκύλλα και Χάρυβδις, έγινα άμμος και νερό. Έγινα κτήνος και ξέχασα πως είμαι άνθρωπος. Αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα τα δεινά. Να γίνεις τομάρι κούφιο, άδειο, στεγνό. Έρμαιο και βορά.
Ποιος είμαι 'γω λοιπόν που απαιτώ από τη ζωή μου να γενώ Οδυσσέας; Ας γίνω πρώτα άνθρωπος κι ύστερα ας έχω την τιμή χώμα να γενώ για να πατούν απάνω μου οι ήρωες φεύγοντας για τη μάχη.

WeirdP