το κενό

Τα φωτα σβηνουν κι η αυλαια πεφτει εμπρος σου
μια ακόμ' ανάμνηση ξυπνά πίσω απ της σκεψης σου το φως
ακόμη ψάχνεις στα χαρτια για τον αιώνιο εχθρό σου
κι ας ξερεις καταβάθως πως εκείνος ειν ο ίδιος σου ο εαυτος

κάτι σε πνίγει στων βασιλικών φλεβών τους το γαλάζιο πύoν
η υποκρισια του κουτιού σκοτώνει και τα λιγοστά κύτταρα λογικής τους
δεν είσαι τίποτα γιαυτούς μόνο μια μηχανη γέλοντος και δακρύων
μαυρoς καθρεπτης για να αντικατοπτρίζεις τέλεια την ψυχή τους

Γυμνός ο κόσμος από συναισθήματα και ήθος
παίζει, κι ας ξέρει πως απ τη φωτια στο τελος θα καει
αγνώμων από επιλογή μα από τύχη μύθος
σε μια ιστορία επιμελώς καλογραμμένη κτήμα ες αεί

Τα φώτα σβήνουν κι η αυλαία πέφτει εμπρός σου
μια ακόμη ανάμνηση ξυπνά πίσω απ του μίσους το εγω
ακόμα ψάχνεις στα χαρτιά για τον αιώνιο εχθρό σου
κι ας ξερεις μέσα σου βαθειά πως η ψυχή σου κολυμπαει σ' έν' απέραντο κενό




















 κι η ψυχη ευφραίνετ'
παλευει άγρια το σκοτάδι πίσω απ την κουρτίνα






















τα χερια αδειασαν πια απο χειροκροτηματα και

























μια παρασταση ακομα εφτασε στο τελος
τωρα μπορεις τη μασκα σου να βγαλεις και να εισ' ο εαυτο σου

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΜΑΙΟΣ 2014

1ο Βραβείο στον 5ο Πανελλήνιο Μαθητικό Ποιητικό Διαγωνισμό του Συνδέσμου Εκδοτών Βορείου Ελλάδος υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων 

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 10 ΜΑΙΟΥ 2014 

"Δάκρυα για μια ξεθωριασμένη Αθήνα"

Θεοί και δαίμονες παλεύουν πάνω απ' τον Παρθενώνα

Φωτιά , μες στον καπνό πνίγετ' η Αθήνα

Το άστρο της σβήνει σιγά σιγά

Πόνος, οργή, φτώχεια και πείνα

Πάν οι καιροί που σαν πουλί περήφαν' υψωνόταν στον αιώνα

Οι άνθρωπο ξέπεσαν σε κάλπικους καιρούς

Πού ειν' η ανθρωπιά, η αγάπη κι η ελπίδα ;

Τα φώτα σβήνουν σιγά σιγά

Τα πάντα σκέπασε μια καταιγίδα

Κάτω απ' τις στέγες μανάδες που σπαράζουν, τις ακούς ;

Στης Αθηνάς τα μάτια ένα δάκρυ

Πού ειν' οι περήφανοι οι Έλληνες φωνάζει

Οι Αθηναίοι του Περικλή

Σιωπή μες στην Αθήνα, μα κι η σιωπή έχει πολλά να πει

Μόνο η ελιά της δε μαραίνεται, ριζώνει απ' άκρη σ' άκρη

Θεοί και δαίμονες παλεύουν πάνω απ' τον Παρθενώνα

Μα η Αθηνά γονατιστή αγναντεύει

αστέγους κι ορφανά στου Παραδείσου την αυλή

Σιωπή, κι εκείνη με τις χούφτες της δάκρυα να μαζεύει

Λίγη βροχή να ρίξει ν' αναστήσει τον πνιγμένο απ' τα σκουπίδια Ελαιώνα

Παναγιώτα Καραγιαννίδη

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Ένα ποίημα που βραβεύτηκε με το τρίτο βραβείο από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στα πλαίσια του Λογοτεχνικού διαγωνισμού με θέμα "Αθλητισμός-Αθλητικό Ιδεώδες" που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του εορτασμού των 30 χρόνων από την ανωτατοποίηση των ΤΕΦΑΑ

 Δημοσιευμένο από την ιστοσελίδα http://tovivlio.net/

Τα Βραβεία