Η τραγωδία μας δίδαξε πολλά . Μας δίδαξε την ηθική , τη φιλοπατρία , τον ηρωισμό , την τελειότητα . Μας δίδαξε την ανοχή , την διαίσθηση , την τραγικότητα . Την τραγικότητα ως "πλάσμα" μυστηριώδες και μελαγχολικό . Συναίσθημα που διακατέχει όλους εκείνους , που σκοπό τους έθεσαν να τέρψουν ψυχές άλλων και όχι τις δικές τους . Όλα εκείνα τα πρόσωπα με τα πολλά χέρια , τα πολλά μάτια , τα πολλά αυτιά . Ποιος θα βρεθεί όμως να τους χαρίσει εκείνος ένα χέρι κι ένα αυτί ; Τη στιγμή που όλοι φεύγουν . Δίνουν χωρίς να ξέρουν αν θα πάρουν . Χαρίζουν απλόχερα τις αισθήσεις τους μία προς μία . Δεν περιμένουν . Δεν ζητάνε . Δεν απαιτούν . Απλά υπάρχουν . Στις κακές ημέρες κάνουν τον καραγκιόζη . Φορούν τη χαρούμενή τους μάσκα και παίζουν . Παίζουν τόσο καλά και πειστικά . Τόσο που αναρωτιέται κανείς αν έχουν πράγματι προβλήματα αυτοί οι άνθρωποι , αυτά τα πλάσματα .
Ίσως η φύση τους αδίκησε που γεννηθήκαν έτσι . Τους έκανε ευαίσθητους , τους έκανε ιδιαίτερους . Πιάνουν μολύβι και χαρτί και ζωγραφίζουν ζωές άλλων , δεν τολμούν να ζωγραφίσουν τη δική τους . Μα ίσως να μην είναι δική τους . Ίσως κι εκείνη να είναι ξένη . Χάος . Κι εκείνοι στον αέρα . Να αιωρούνται γυμνοί πάνω από όνειρα και πειρασμούς που δεν μπορούν να αγγίξουν . Είναι μικροί και είναι μακριά τους . Δεν μπορούν να προχωρήσουν . Κάτι τους κρατάει πίσω . Κάτι τους συνδέει με το παρελθόν . κάτι από το οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν . Κάτι που ίσως ενδόμυχα έχουν ερωτευτεί και δεν θέλουν να το αφήσουν στην άκρη . Τι είναι εκείνο όμως που τους γοητεύει σε αυτά ; Η δύναμη που συμπληρώνει την αδυναμία τους και τους κάνει να νιώθουν ορατοί . Ανάγκη εσωτερική . Ποιος ξέρει όμως τον κόσμο καλύτερα από εκείνους ; Ίσως το να βλέπουν από τα μάτια των άλλων τους έκανε καλό . Τους έμαθε να είναι σκληροί . Ίσως . Και πάλι ίσως .
Δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος . Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις πως νοιώθουν . Ούτε κι εκείνοι ξέρουν . Κανείς δεν ξέρει . Γιατί να ήρθαν άραγε σ'αυτόν τον κόσμο ; Γιατί μένουν και δεν φεύγουν ; Δεν είναι στο χέρι τους . Δεν ξέρουν . Δεν ξέρουν που να πάνε , τι να πουν , τι να νιώσουν . Είναι καλλιτέχνες . Νιώθουν . Αγγίζουν . Τρελαίνονται . Ίσως και να πονάνε . Όμως και πάλι είναι μόνοι τους . Ποιος να τους δει ; Τι να τους πει ; Δεν ξέρει . Κανείς δεν ξέρει . Κανείς δε ρωτά . Απλά περιμένει τους καραγκιόζηδες να κάνουν και πάλι το θαύμα τους .
Όπως πάντα άλλωστε . Ίσως εκείνοι να μην έχουν καρδιά . Να αντέχουν . Να είναι ατσάλινοι . Ίσως , ίσως .
