σιωπή, κανένα σύννεφο δε γύρεψε για μέρες να δροσίσει
τ' ολόγιομο φεγγάρι που απλωνότανε χλωμό στο ξερό και άνυδρο στερέωμα
η άμμος γλίστραγε απ' τα ταλαιπωρημένα πόδια των παιδιών στην εξαϋλωμένη θάλασσα
ύμνος για ν' αφανίσουν οι θεοί του κόσμου τα μίση και τα πάθη των ανθρώπων
ύμνος για να ποτίσει η γης από το δάκρυ και το έλεος των αμάχων
μπρος στις καλύβες τους εστίες με θηράματα συγγενικά, περίσσια
γείραν τα κράνη τους για να κρατήσουν μια σταγόνα από το τελευταίο βρόχι του Αυγούστου
κρατήσαν τα τσιμέντα των στρατιωτών βωμούς και ξύλινες καθέδρες
πουλήσαν τ' όνειρο για ν' αντικρίσουν μια ακόμα μέρα τον κόκκινο ήλιο
με τα αιματοβαμμένα μάτια τους που ναι ξερά κι εκείνα σαν την άμμο που πατούν και φεύγουν
σιωπή, κανένα σύννεφο δε γύρεψε για μέρες να δροσίσει
τ' άδικο το ριμαδιασμένο των ανθρώπων το ξερό καλύβι
φλόγες μονάχα τύλιξαν συφοριασμένες δυο και τρεις μανάδες
γύρω τους πνίγονται τα λόγια μες το αίμα, μα οι πληγές των τέκνων τους μυρίζουν νυχτολούλουδο
καίγετ' η σάρκα τους μα του Αιόλου ο ασκός δεν άνοιξε και δεν χαθήκαν τα όνειρά τους μέσα στο ξερό και άνυδρο στερέωμα
...η σιωπή τους ύμνος να ποτίσει η γης από το δάκρυ και το έλεος των αμάχων
WeirdP.
τ' ολόγιομο φεγγάρι που απλωνότανε χλωμό στο ξερό και άνυδρο στερέωμα
η άμμος γλίστραγε απ' τα ταλαιπωρημένα πόδια των παιδιών στην εξαϋλωμένη θάλασσα
ύμνος για ν' αφανίσουν οι θεοί του κόσμου τα μίση και τα πάθη των ανθρώπων
ύμνος για να ποτίσει η γης από το δάκρυ και το έλεος των αμάχων
μπρος στις καλύβες τους εστίες με θηράματα συγγενικά, περίσσια
γείραν τα κράνη τους για να κρατήσουν μια σταγόνα από το τελευταίο βρόχι του Αυγούστου
κρατήσαν τα τσιμέντα των στρατιωτών βωμούς και ξύλινες καθέδρες
πουλήσαν τ' όνειρο για ν' αντικρίσουν μια ακόμα μέρα τον κόκκινο ήλιο
με τα αιματοβαμμένα μάτια τους που ναι ξερά κι εκείνα σαν την άμμο που πατούν και φεύγουν
σιωπή, κανένα σύννεφο δε γύρεψε για μέρες να δροσίσει
τ' άδικο το ριμαδιασμένο των ανθρώπων το ξερό καλύβι
φλόγες μονάχα τύλιξαν συφοριασμένες δυο και τρεις μανάδες
γύρω τους πνίγονται τα λόγια μες το αίμα, μα οι πληγές των τέκνων τους μυρίζουν νυχτολούλουδο
καίγετ' η σάρκα τους μα του Αιόλου ο ασκός δεν άνοιξε και δεν χαθήκαν τα όνειρά τους μέσα στο ξερό και άνυδρο στερέωμα
...η σιωπή τους ύμνος να ποτίσει η γης από το δάκρυ και το έλεος των αμάχων
WeirdP.