:)!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Είμαι πολύ χαρούμενη αλλά ταυτόχρονα και πολύ μα πολύ συγκινημένη! Η ιστοσελίδα http://tovivlio.net/ φιλοξένησε ένα ποίημα που έγραψα θέλοντας να σατιρίσω την πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας. Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Θερμογιάννη αλλά και τους συντελεστές του ιστοτόπου που δέχθηκαν να με φιλοξενήσουν ως άπειρη και μικρή σε ηλικία που είμαι. Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και σας παραθέτω το ποίημά μου "Ελλάς του Μέλλοντος"
http://tovivlio.net/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82/

Παναγιώτα Καραγιαννίδη A.K.A WeirdP

Ο ύμνος των αμάχων

σιωπή, κανένα σύννεφο δε γύρεψε για μέρες να δροσίσει
τ' ολόγιομο φεγγάρι που απλωνότανε χλωμό στο ξερό και άνυδρο στερέωμα
η άμμος γλίστραγε απ' τα ταλαιπωρημένα πόδια των παιδιών στην εξαϋλωμένη θάλασσα
ύμνος για ν' αφανίσουν οι θεοί του κόσμου τα μίση και τα πάθη των ανθρώπων
ύμνος για να ποτίσει η γης από το δάκρυ και το έλεος των αμάχων

μπρος στις καλύβες τους εστίες με θηράματα συγγενικά, περίσσια
γείραν τα κράνη τους για να κρατήσουν μια σταγόνα από το τελευταίο βρόχι του Αυγούστου
κρατήσαν τα τσιμέντα των στρατιωτών βωμούς και ξύλινες καθέδρες
πουλήσαν τ' όνειρο για ν' αντικρίσουν μια ακόμα μέρα τον κόκκινο ήλιο
με τα  αιματοβαμμένα μάτια τους που ναι ξερά κι εκείνα σαν την άμμο που πατούν και φεύγουν

σιωπή, κανένα σύννεφο δε γύρεψε για μέρες να δροσίσει
τ' άδικο το ριμαδιασμένο των ανθρώπων το ξερό καλύβι
φλόγες μονάχα τύλιξαν συφοριασμένες δυο και τρεις μανάδες
γύρω τους πνίγονται τα λόγια μες το αίμα, μα οι πληγές των τέκνων τους μυρίζουν νυχτολούλουδο
καίγετ' η σάρκα τους μα του Αιόλου ο ασκός δεν άνοιξε και δεν χαθήκαν τα όνειρά τους μέσα στο ξερό και άνυδρο στερέωμα



...η σιωπή τους ύμνος να ποτίσει η γης από το δάκρυ και το έλεος των αμάχων

 WeirdP.

Κλέβοντας αφορμές κρυμμένες στην τιβί

 Πολλές φορές, το να γράφεις και να ασκείς κριτική σε άλλους είναι πιο εύκολο από το να κάνεις κριτική σε εσένα τον ίδιο και να παραδέχεσαι τα λάθη σου. Δεν έχω μιλήσει ποτέ για μένα. Αφήνω όσα γράφω να μιλούν για μένα, για την προσωπικότητά μου, τις απόψεις μου. Τα γραπτά μου κι εκείνο το παράξενο χρωματιστό καπέλο που ελπίζω να γίνει στο μέλλον το χαρακτηριστικό μου. Πριν λίγη ώρα τελείωσε μια ταινία που παρακολουθούσα στην τηλεόραση (που τόσο κατακρίνω) η οποία ειλικρινά με άγγιξε, μου "μίλησε". Η ταινία αυτή διαδραματιζόταν στο Σινσινάτι της Αμερικής και μιλούσε για την οικονομική κρίση η οποία έπληττε Αμερικανούς και μη κατά τη διάρκεια της Παγκόσμια Οικονομικής ύφεσης του 1929. Η ιστορία αυτή δεν αφορούσε την οικονομία ως επιστήμη, ούτε το χρηματιστήριο, ούτε τις τράπεζες, ούτε τίποτα από αυτά. Αφορούσε τους ανθρώπους οι οποίοι τυφλωμένοι από την λάμψη και την κοινωνική καταξίωση μετέτρεψαν την ήδη ταξική κοινωνία τους σε ακόμη πιο ταξική, δημιουργώντας μια νέα τάξη μέσα στην οποία πετούσαν όλους εκείνους που πια δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Όταν όμως όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρισκόντουσαν, επιτρέψτε μου, στο χείλος του γκρεμού, όλα έγιναν κάπως πιο "ελαστικά" και οι άνθρωποι ήρθαν πιο κοντά.

 Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. Αυτό το οποίο βιώνουμε εμείς σήμερα, όταν λέω εμείς εννοώ η ανθρώπινη κοινότητα, έχουν βιώσει εκατομμύρια άνθρωποι πολύ πριν από εμάς. Χρησιμοποιώντας μια εικόνα από την καθημερινή, θα ήθελα να εκφράσω την απορία μου, γιατί πέφτουμε ξανά και ξανά σε αυτήν την τρύπα που μόνοι μας κλείνουμε και ξανανοίγουμε. Θα μου πείτε, η ιστορία επαναλαμβάνεται, κάτι που έχω πει κι εγώ στο παρελθόν, όμως αυτό δεν λύνει το πρόβλημά μας. Γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη υπάρχει πρόβλημα που δεν λύνεται γράφοντας και λέγοντας, λύνεται πράττοντας. 

 Δεν είμαι ούτε οικονομολόγος, ούτε επιστήμονας, ούτε έχω πολλές γνώσεις στον τομέα της πολιτικής και της οικονομίας, όμως ξέρω πως να διαχειριστώ την τσέπη που διαθέτω κι αυτό είναι προσόν και προνόμιο να μπορεί κάποιος να διαχειρίζεται και προπάντων να μπορεί να διαθέτει μια τσέπη. Όλα ξεκινούν από εκεί. Από την τσέπη, το σπίτι κι ύστερα προχωράμε στα πιο μεγάλα και πιο σύνθετα. Η πολιτική και της οικονομία δεν είναι μόνο για εκείνους που έχουν σπουδάσει και έχουν διπλώματα στα χέρια τους, είναι για όλους εκείνους που με 300 ευρώ τα βγάζουν πέρα με ενοίκια, νερά, φώτα, τηλέφωνα, φόρους και λοιπές οφειλές, όπως συνηθίζουν να βαφτίζουν οι "καλές" μας τράπεζες τα χρέη. Εάν από εκείνων το στόμα πρέπει να παρθεί η μπουκιά που θα συμπληρώσει τη δόση του δανείου που ποτέ ουσιαστικά δεν τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του, τότε εκείνων η φωνή πρέπει να ακουστεί αφήνοντας τα σεις και τα σας στην άκρη και βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους. Ο άνθρωπος που ξέρει πως να τα βγάλει πέρα με έναν υποτυπώδη ως ανύπαρκτο μισθό, δεν χρειάζεται μαθήματα οικονομίας για να καταλάβει πως κάποιος του τρυπάει την τσέπη που ο ίδιος μπαλώνει καθημερινά. 

 Σήμερα λοιπόν, είδα κάτι που όπως είπα και παραπάνω με άγγιξε. Οι άνθρωποι εκείνοι της ταινίας είχαν χρήματα και τα έχασαν, είχαν σπίτι και το έχασαν, όμως δεν έπαψαν να είναι άνθρωποι, φόρεσαν κουρέλια, έπλυναν για άλλους μαγείρεψαν για άλλους και γέλασαν ξανά. Επτά άτομα σε ένα σπίτι, έμαθαν να μην λυπούνται για αυτά που έχασαν αλλά να χαίρονται γι αυτά που έχουν. Το γεγονός ότι μας επιτρέπουν να "παίζουμε" με τα λεφτά δεν σημαίνει ότι μας ανήκουν απαραίτητα, ίσως θα έπρεπε να εστιάζουμε περισσότερο σε εκείνα που μας ανήκουν, όπως είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, η οικογένειά μας, οι φίλοι μας, οι γείτονές μας, οι άνθρωποί μας, ΕΜΕΙΣ. Τα πράγματα πουλιούνται κι αγοράζονται. Ο άνθρωπος είναι μια αξία από μόνη της και δεν μπορεί κανένας, επιτρέψτε μου, τοκογλύφος και τραπεζίτης, να τη μειώσει και να την υποβαθμίσει. Ο άνθρωπος χτίζει την κοινωνία του και ο ίδιος την γκρεμίζει και τη χτίζει ξανά, φτάνει να υπάρχει το μεράκι, η θέληση, ο τσαμπουκάς, λίγη λάσπη και λίγο νερό, όλα τ' άλλα ας τα αφήσουμε στους επιστήμονες να τα μελετήσουν κι εμείς ας κρατήσουμε την ουσία, κι όταν λέω εμείς εννοώ όλη η ανθρώπινη κοινότητα και μαζί μια μαθήτρια λυκείου που παλεύει με το σύστημα γράφοντας κι ελπίζοντας πως κάποιος κάπου θα θελήσει να τη διαβάσει..

WeirdP. ή κατά κόσμον Παναγιώτα Καραγιαννίδη 

Πόλεμος..μιλώντας κάπως γενικά.......

Ένας ο Άρης σα σαλέψει και σκορπίσει τη σιωπή 

Κάποιου άμαχου η πίστη κι η ζωή του θα χαθεί 

Κι αν γεμίσει ο κόσμος τούτος με τη σάρκα του παιδιού

Θα πουλούν μαζί κι εκείνο σε τσουβάλια του κιλού 

Σαν την άμμο που χωρίζει τον διψώντ’ απ’ το νερό 

Το συμφέρον ξεχειλίζει δυνατό και ισχυρό

Κι αν τις κάμερες ταΐσουν το δικό τους το φαΐ 

Μονομιάς τούτος ο κόσμος θα ναι πάλι όπως πριν

μα όταν οι έρημοι παγώσουν κι όταν σπάσουν τα γυαλιά 

Πάλι στέγες να γκρεμίζουν για να φτιάξουν εκκλησιά 

Και στα σίδερα πιασμένοι τους καπνούς θα κυνηγούν 

Δίχως έλεο κι ελπίδα απ’ τη δύνη να σωθούν 

Οι φωνές παιδιών λυγάνε τους καλούς τους χειρισμούς

Κι έτσι ευθύς τα πολεμάνε με ακρωτηριασμούς 

Πολεμάνε απ’ τις καρέκλες τα γραφεία τ’ ακριβά 

Και πετούν χειροβομβίδες δεξιά κι αριστερά 

Πολεμούν δίχως να φταίνε με το δίκιο οδηγό

Κι από κάτω οι τρομοκράτες να διψούνε για νερό 

Μπρος στα κάλλη του πολέμου ο εχθρός αιμοδιψής 

Με μια κάμερα ζητάει στο φακό του να στηθείς

Να του δείξεις του παιδιού σου το κορμί που ναι νεκρό

Να πουλήσεις τη ζωή σου δίχως όσιο κι ιερό 

Υπερθέαμα για λίγους, λίγο δράμα στων οκτώ

Να γεμίσουνε με τύψεις ένα έθνος νηστικό

Κι ως οι νόμοι μας ορίζουν άξιους πολιτισμού 

Στέλνουμε σ’ αυτούς ελπίδες μ’ ένα like στο fb

Κι έτσι μέσα στη γαλήνη η ψυχή μας θα χαθεί

Κι ας ο πόλεμος στον κόσμο έτσι απλά συνεχισθεί

Γιατί ο άνθρωπος δεν ξέρει από που να καλυφθεί

Και τη λύπη του την τρέφει απ’ των άλλων τη ζωή

Και σαν ζει τα δράματά τους όντας τηλεθεατής

Του πουλούν τα κλάματά τους σ’ ευκαιρίες μισοτιμής

Γιατί ξέρουν πως το αίμα ανεβάζει το κασέ

Κι ας ο Έλληνας ψωνίζει το ψωμί του βερεσέ

Κι όσο ακούει το παραμύθι για αντάρτες και λοιπούς

Τόσο εκείνος θα ψωνίζει απ’ τους σπόνσορες “θεούς” 

Και θα κλείνει την τιβί του μ’ αισθημ’ ανακουφισμού 

Κι ας στοιχειώνει τη ζωή του ο φόβος του κατακλυσμού

Μα αν στο βάθος το κοιτάξεις μες στα μάτια το παιδί

Μοναχά θα δεις γραμμένο μες στο βλέμμα το γιατί 

Γιατί γέμισε με μίσος και με πόνο τουτ’ η γης

Γιατί οι άνθρωποι να φεύγουνε πικρά τόσο νωρίς

Ν’ απαντήσει δε λογιέται καθαρά κανείς θνητός

Σωτηρία περιμένει να του δώσει ένας μισθός 

Και σιωπά δεν αντικρίζει το κακόμοιρο παιδί

Μοναχά στήνει καρτέρι για να πιάσει την καλή 

Τελικά τούτος ο κόσμος δεν αξίζει στα παιδιά 

Τόσο αίμα δεν χρωστάνε σε κυβέρνηση καμιά 

Μα ποιος νοιάζεται για ‘κείνα και τον πόνο το σκληρό

όλοι άπραγοι ταγμένοι στων χρημάτων το βωμό 

Στέκουν ήρωες προστάτες των μεγάλων αρχηγών

Και στο αίμα τους ας πήζει η στρατιά των χημικών

Φτάνει οι τσέπες να γεμίζουν των ανώτερων θεριών

Και ο τόπος ας γεμίζει με υπολείμματα παιδιών 

WeirdP.

"Το πολύ μεγάλο μας τσίρκο"...

  Δεν έχω καταλάβει ακόμη τι έχει συμβεί τον τελευταίο καιρό. Είναι σαν ο κόσμος του 21ου αιώνα να έβαλε τη νοημοσύνη του μέσα σε μια χρονομηχανή και να την πήγε πίσω στην εποχή των σπηλαίων. Είναι δυνατόν εν έτει 2014 να καταρρίπτονται αεροπλάνα, να γίνονται πόλεμοι και να σκοτώνεται τόσος κόσμος, να καταπατώνται συνεχώς τα ανθρώπινα δικαιώματα; Κι όμως, όσο εμείς οι "καταπιεσμένοι" Έλληνες πίνουμε το καφεδάκι μας στα στενά του Θησείου, κάπου εκεί έξω μικρά παιδιά και όχι μόνο πέφτουν θύματα βιασμού, ακρωτηριασμού, δολοφονίας, στερούνται τα δικαιώματα στην παιδεία, την υγεία, την παιδική ηλικία και είναι αναγκασμένα να βιώνουν από πρώτο χέρι το δράμα του αμάχου. Και το πιο αστείο σημείο της όλης υπόθεσης είναι ότι κανένας από εκείνους που πολεμούν δεν πολεμά ουσιαστικά για τα δικά του συμφέροντα και για να καλυτερέψει η ζωή του λαού του. Όλοι μπαίνουν σε μια συλλογική διαδικασία, φυσικά χωρίς τη θέλησή τους, κατά την οποία πείθονται πως μόνο μέσα από τον πόλεμο θα καταφέρουν να ευημερήσουν, πράγμα που φυσικά δεν στέκει, όποια οπτική κι αν εξετάσουμε. Εκείνοι λοιπόν οι αντάρτες, τα γυναικόπαιδα, οι γέροι, οι γριές, οι στρατιώτες, οι "τρομοκράτες", έχουν την ατυχία να ζουν πάνω από πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου κι αυτό τους καθιστά "κακούς" ανθρώπους που πρέπει να τους σκοτώσουν οι "καλοί" άνθρωποι που ξέρουν να διαχειρίζονται τα πλούτη χωρίς τα μυαλά τους να παίρνουν αέρα. Είναι πραγματικά άρρωστο να επιστρατεύονται άνθρωποι που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης για να πολεμήσουν για το πετρέλαιο που τους ανήκει δικαιωματικά μα δεν φτάνει ούτε ένα ευρώ από την πώλησή του και την εκμετάλλευσή του στις τσέπες τους. Όλα εκείνα τα τριτοκοσμικά πλάσματα, είναι ικανά μόνο να τους εγκρίνουν δάνεια οι "ανώτερες" δυνάμεις του κόσμου και μετά να αγοράζουν την εργασία τους προς ένα πιάτο φαΐ (και πολύ τους είναι).  

  Όσο και να ακούγονται λοιπόν παράλογα ή υπερβολικά αυτά που ανέφερα παραπάνω, αποτελούν την σκληρή και πικρή πραγματικότητα. Ναι, γίνονται ακόμη λιθοβολισμοί σε κορίτσια που απλώς ζητούν να μορφωθούν και να ενημερωθούν για το τι συμβαίνει στον κόσμο, γίνονται ακόμη κλειτοριδεκτομές σε κορίτσια και τους στερείται για πάντα η ικανότητα της απόλαυσης του έρωτα, γίνονται ακόμη διωγμοί και συλλήψεις αυθαίρετα, υπάρχει ακόμη θρησκευτική αστυνομία που διώκει ότι θεωρεί ανήθικο και προσβλητικό, υπάρχει ακόμη εμπόριο λευκής σαρκός, υπάρχει ακόμη εμπόριο οργάνων, υπάρχει ακόμη διαχωρισμός ανάμεσα στη γυναίκα και τον άνδρα ή τον άνδρα και τη γυναίκα αν θέλετε. Όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας και η Αμερική και η Ευρώπη σοκαρισμένες και οι δύο, υπογράφουν διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ οι ίδιοι τα καταπατούν σε βάρος των αμάχων φυσικά και των τριτοκοσμικών, οι οποίοι δεν τα χρειάζονται τα δικαιώματα καταπώς φαίνεται διότι έχουν για "προστάτες" τις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου. Κι όταν έχεις προστάτες, τι να τις κάνεις τις διεθνείς συμβάσεις; 

  Μπορεί να λέμε πολλά για το διαλυμένο πολιτικό σύστημα που έχει η χώρα μας, μπορεί να αγανακτούμε με την οικονομική κατάστασή της, μπορεί να τη βρίζουμε, να την υποτιμάμε, να την κατηγορούμε για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, έχουμε όμως την ευλογία να ξυπνάμε το πρωί από τον ήχο του ξυπνητηριού και όχι από τη βόμβα που έπεσε στο σπίτι μας και ακρωτηρίασε το παιδί μας. Η Ελευθερία μας, είναι κάτι το ανεκτίμητο όταν δίπλα μας οι άντρες του πολέμου κοιτούν τις οικογένειές τους, σαν κάτι να τους λέει πως δεν θα τις ξαναδούν. Έλληνα, άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα τι συμβαίνει γύρω σου κι εσύ Ευρωπαίε κι εσύ Αμερικάνε κι εσύ Άνθρωπε. Ζούμε σε μια εποχή που όλα εξελίσσονται ραγδαία, μα οι άνθρωποι πολεμούν ακόμα. Ρώτα τον εαυτό σου, γιατί πολεμάμε ενώ έχουμε τα πάντα; Ίσως ο άνθρωπος να μην είναι μόνο ζώο λογικόν αλλά και ζώον παράλογο γιατί σε όλη μου τη ζωή, μονάχα ζώα έχω δει να κατασπαράζουν τα παιδιά τους έστω για να τραφούν. Αυτό είναι και το πιο οδυνηρό, πείτε μου, γιατί αλήθεια ντρέπομαι για τη φύση μου ως άνθρωπος, εμείς οι έλλογοι και οι πολιτισμένοι, τι δικαιολογία έχουμε; 

WeirdP.

Περί αντι..Πολίτευσης

 Είναι πιο εύκολο να κάνεις κριτική σε όσους ασκούν την εξουσία, παρά να την ασκείς εσύ ο ίδιος. Θυμάμαι κάποτε βλέποντας ειδήσεις άκουσα μια υπέροχη σύντομη συνομιλία μεταξύ ενός δημοσιογράφου και ενός αρχηγού κόμματος, ο οποίος στην ερώτηση του τι θα έκανε ο ίδιος αν κέρδιζε στις εκλογές και σχημάτιζε κυβέρνηση το κόμμα του, με λίγα λόγια κάτι σαν προγραμματικές δηλώσεις, απάντησε "Η αντιπολίτευση, είναι πολύ δύσκολο πράγμα". Υπέροχη πραγματικά αυτή η απάντηση και πολύ αληθινή γιατί είναι γεγονός πως, όπως λέει και η παροιμία, αν είσαι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια ξέρεις. Η αντιπολίτευση λοιπόν είναι πράγματι ένα πολύ δύσκολο έργο και δη εκείνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία συνήθως κουβαλά και την περισσότερη πίκρα, μιας και δεν κατάφερε να βγει πρώτο κόμμα. Μα, τι είναι όλα αυτά που λέω; Ποιο πρώτο κόμμα και ποιο δεύτερο και κουραφέξαλα. Πλέον ο ελληνικός λαός κυβερνάται, προς έκπληξη όλων μας, από κάποιους τους οποίους στις πιο πρόσφατες εκλογές ο λαός δεν στήριξε και ολοφάνερα μάλιστα, ανέδειξε άλλους πανηγυρικά θα τολμούσα να πω. Ποια ντροπή όμως να θίξει έστω και λίγο τον εγωισμό αυτών των ανθρώπων; Η ίδια ντροπή που δεν τους εμπόδισε να κλέψουν και να κοροϊδέψουν ξανά και ξανά τον ελληνικό λαό, ο οποίος φυσικά και έχει μερίδιο ευθύνης όμως δεν είναι της παρούσης. Δεν θα μπορούσα καν να διανοηθώ να διοικώ ένα κράτος με τόση αυτοπεποίθηση και τόση σιγουριά ξέροντας πως δεν με θέλουν, δεν με γουστάρουν, θέλουν να δούνε καινούρια πρόσωπα στο προσκήνιο. Έστω από ντροπή και αξιοπρέπεια θα αποσυρόμουν. Δεν είμαι εγώ όμως εκείνη που κρίνεται.

 Ωστόσο, το να είσαι τιμονιέρης ενός τόσο μεγάλου πλοίου είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο και απαιτεί πολλές θυσίες και πολλές προσπάθειες, κι όσα και να λέμε εμείς οι απ' έξω για τα λαμόγια και τους απατεώνες που κυβερνούν, εκείνο που θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά είναι το ποιος ψήφισε αυτά τα πρόσωπα, ποιος τους έδωσε κύρος, ποιος τους έδωσε εξουσία, ποιος πούλησε την ψήφο του για να μπει ο ανιψιός, ο γιός, ο άντρας, η μάνα, το παιδί, ο γείτονας, η φίλη, η καλή κυρία από απέναντι σε μια δουλειά για να βολευτεί. Αυτό πρέπει να σκεφτούμε. Από που ξεκίνησε όλη αυτή η σαπίλα και η υποκρισία, γιατί όσο και αν θέλουμε να ακούσουμε ότι φταίνε οι 300 και οι πολιτικοί για την κατάντια μας, δεν είναι αυτή η αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως το χρήμα και η εξουσία είναι πράγματα ωραία όμως και δύσκολα, σαν την αντιπολίτευση. Μόνο που για να θέλει κάποιος να ελέγχει αυτός ο ίδιος και να κουμαντάρει τη χώρα του, πρέπει πρώτα να μπορεί να κουμαντάρει τον εαυτό του, γιατί, κακά τα ψέματα, είμαστε δύσκολος λαός, θέλουμε καί την πίτα ολόκληρη καί το σκύλο χορτάτο. Ας αφήσουμε λοιπόν τα μεγάλα λόγια και ας συγκεντρωθούμε καλύτερα την επόμενη φορά που θα κληθούμε να εκφράσουμε τη γνώμη μας μέσα από την ψήφο μας. Ας σκεφτούμε ποιοι ήταν όλοι αυτοί πριν πάρουν χρήμα και εξουσία. 

  Μην κουράζεστε, δικοί μας ήταν, παιδιά μας, ανίψια μας, γειτονόπουλα, απλώς ο τίτλος του πολιτικού τους έκανε λαμόγια, άχρηστους, φραγκοφονιάδες. Σωστά; Λάθος! Απλώς κοντά στα ξερά καίγονται δυστυχώς και τα χλωρά. Το μόνο σίγουρο μέσα σε αυτήν την ιστορία είναι πως για να μπορέσεις να κρίνεις, πρέπει να κριθείς. Και σκληρά μάλιστα, αρκεί να το τραβάει ο οργανισμός σου. Κι ύστερα μίλα για αντιπολίτευση, για λαμόγια, για κρετίνους, για υποκριτές, φρόντισε μόνο να μην τρομάξεις από τον αντικατοπτρισμό σου επάνω τους.

WeirdP.

"Πρότυπα..θερινής νυκτός"

Κάθε βράδυ προσπαθώ αδειάσω το μυαλό από τα spams που βομβαρδίζουν συνεχώς την καθημερινότητά όλων μας. Κουτσομπολιά, σταρς και lifestyle. Εκπομπές μαγειρικής, όμορφα τοπία, χαρά, δόξα, γλαμουριά και τελειότητα. Όπα. 

Ας το πάρουμε από την αρχή. Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας θα δεις ανθρώπους, έγχρωμους, λευκούς, ψηλούς, κοντούς, πολύ ή λιγότερο έξυπνους, πνευματώδεις, αστείους, συνοφρυωμένους, κακόκεφους, καλόκεφους, με διαφορετικό στυλ, με διαφορετική εικόνα, όμως πουθενά δεν θα δεις όλα αυτά που μας πλασάρουν ως πρότυπα ομορφιάς και ανθρώπου. Κάθε φορά που παρακολουθώ μια εκπομπή στην τηλεόραση νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου, το σώμα μου, τα μαλλιά μου, ακόμη και για το χαρακτήρα μου και θέλω να αλλάξω, να μεταμορφωθώ. Αρχίζω λοιπόν και γκουγκλάρω δίαιτες, χτενίσματα, γυμναστική, σαβουάρ βίβρ και όλα τα σιναφί. Μέρες πολλές παλεύοντας με δεκαλόγους και συμβουλές, τραβήγματα από τις ασκήσεις για γρήγορο αδυνάτισμα στέρηση, δίαιτα και μελαγχολία κι ύστερα, πέφτω πάνω σε κάτι αρετουσάριστες φωτογραφίες κάποιων ανθρώπων που υποτίθεται πως προσωποποιούν την τελειότητα. Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω την νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μου να αδειάζει και να συρρικνώνεται σαν γεμάτο μπαλόνι που ξεφουσκώνει απότομα. Κενό κι ύστερα αρχίζουν οι ερωτήσεις.

 Ποιο είναι άραγε το τέλειο; Αναρωτιέμαι ξανά και ξανά. Πόσο αγαπούσα τις κούκλες μικρή και τώρα πόσο τις μισώ. Όχι εκείνες, αλλά όλα εκείνα τα αρρωστημένα πρότυπα που μας κατακλύζουν από παιδιά και μας κάνουν να μισούμε τον εαυτό μας και την εικόνα μας. Τα παιχνίδια, τα παιδικά, τις εκπομπές, τα περιοδικά, τις εφημερίδες, τις φωτογραφίες. Όλα. Κι ύστερα άρθρα με τιπς για να ενισχύσεις την αυτοπεποίθησή σου, ως ένθετο μαζί με το τεύχος με τις πιο κορυφαίες και πιο επιτυχημένες και όμορφες γυναίκες του κόσμου. Σκέτη ειρωνεία.. Ζουν από τα χρήματά μας και παρ' όλα αυτά συνεχίζουν να μην εκτιμούν την αξία μας και την προσφορά μας σε αυτόν τον κόσμο ως μητέρες, αδελφές, σύντροφοι, φίλοι, σύζυγοι, επιστήμονες, νοικοκυρές, επαγγελματίες, αγωνίστριες. Ίσως αντί να αλλάξουμε τον εαυτό μας θα έπρεπε να αλλάξουμε κανάλι, ή πολύ απλά να πάψουμε να ακούμε και να βλέπουμε όλες αυτές τις φανφάρες. Γιατί όπως και να ο κάνουμε ήταν ωραία τα χρόνια που τα παιδιά έπαιζαν με κουκλόπανα, τότε που σκοπός ήταν να γίνεις άνθρωπος με πλούσιο είναι κι όχι κενός με όμορφο περιτύλιγμα.

WeirdP

"Νεοελλήνων..χάος.."

Χαμένοι μες στη πλάνη μιας πραγματικότητας αθλίας
όλοι πηγαίνουνε δίχως κανείς ν' αναζητεί προορισμό
φαίνεται σιχαθήκαν τα περί φτωχού λαού και κοινωνίας
και διάλεξαν το δρόμο της φυγής, μακριά από της δειλής γενιάς τους το εγώ

Στο είναι τους απέραντο κενό να προσπαθούν με πλαστικό να το γεμίσουν
κι ένα κουτί απέναντι της βούλησής τους ο δυνάστης
το 'να τους χέρι να κρατά μηχανικά τη μάσκα με το οξυγόνο
τ' άλλο τους χέρι από τη ρίζα του κομμένο, μετανάστης

Κανένας δε μιλά. Άμμος παντού, φωτιά και ξηρασία
Δεν άξιζε τέτοια κατάληξη σε όλους εκείνους της γης τους "πρωτοπόρους"
Τουλάχιστον τ' αυτιά τους πάψανε να βουίζουν από μωρούς και μόρους
Και η ψυχή τους αλάφρυνε λίγα γραμμάρια απαλλαγμένη πλέον από τη λογοκρισία

WeirdP

Άραγε.."Ζει ο Οδυσσέας?"

Ορκίστηκα στον εαυτό μου πως απόψε θα γράψω μια Οδύσσεια. Πως θα γευτώ λίγο από το ταξίδι προς την Ιθάκη και θα γίνω Οδυσσέας, βράχος, αρμύρα. Θα γίνω μύθος κι ύστερα θα χαθώ πίσω απ' την πάχνη του ονείρου μέσα στη θάλασσα, μες στο ριμαδιασμένο σπίτι με τη σβηστή εστία και τον γέροντα να περιμένει μάταια τον καιρό που θα 'ρθουνε μέρες καλύτερες, μακριά απ' τους δυνάστες και τα πεινασμένα όρνια.
Τάχτηκα στη γη μου και υποτάχτηκα στο λάβαρο της. Γλυκός ο θάνατος για την πατρίδα, λένε. Οι λιποτάκτες είναι αμαρτωλοί κι αξίζουν περιφρόνηση, φτύσιμο. Ποιος είναι εκείνος όμως που θα ορίσει τιμή στο φτύμα μου και θα δώσει στο λογισμό μου αξία; Κανένας. Απλώς ο άνθρωπος θέλει να νιώθει ισχυρός βγάζοντας κραυγές και ήχους. Έτσι κι εγώ. Δε με γνωρίζω, έγινα κι εγώ ένα με τη μάζα. Έγινα μνηστήρ της άθλιας μοίρας μου που έλαχε άλλοι να τη γράψουν. Θεριό που τρέφεται με των αδύναμων το αίμα. Ω Δία!!! Kι Εσύ Χριστέ!!! Ξεκίνησα μ' ένα κομμάτι όνειρο στην τρύπια τσέπη και κατέληξα ξυπόλητος από αγάπη, κενός. Πείτε μου, ποιος είμαι; Που πάω; Θαμπώθηκα από τη δύναμη και τη λάμψη του ήρωα. Μα για να λάμψει ο ήρωας, πρέπει πρώτα να σαπίσει και να σκουριάσει κι ύστερα οι απόγονοι με κόπο να διώξουν από πάνω του τα μαύρα σύννεφα ώστε να λάμψει και να φανεί ο ηρωισμός του.
Μα εγώ δίχως νου και αιδώ τόλμησα και ορκίστηκα. Κίνησα να γενώ Οδυσσέας μα η θαλασσοταραχή με λύγισε, έγινα σύντροφος μα ύστερα έπεσα κι άλλο, έγινα Κίρκη, έγινα Σκύλλα και Χάρυβδις, έγινα άμμος και νερό. Έγινα κτήνος και ξέχασα πως είμαι άνθρωπος. Αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα τα δεινά. Να γίνεις τομάρι κούφιο, άδειο, στεγνό. Έρμαιο και βορά.
Ποιος είμαι 'γω λοιπόν που απαιτώ από τη ζωή μου να γενώ Οδυσσέας; Ας γίνω πρώτα άνθρωπος κι ύστερα ας έχω την τιμή χώμα να γενώ για να πατούν απάνω μου οι ήρωες φεύγοντας για τη μάχη.

WeirdP

Κι αν είσαι δω

Γκρίζες οι εικόνες μου
στον ουρανό μου συννεφιά
δε σ' έχω πια
παρ'όλους τους αγώνες μου

Δεν είσαι μακριά
μα η καρδιά μου πονά
σε κάθε σκέψη σου
Για μία αγκαλιά
τη γλυκιά συντροφιά
κι όλα τα πρέπει σου

Και κάθε εμπόδιο στην καρδιά μου έχει μείνει
να σχηματίζει αργά απ' τα δάκρυα μια λίμνη

Κι αν είσαι δω, δεν σ'έχω εγώ
δε ζω δεν υπάρχω και πως να στο πω
στην καρδιά μου μια θλίψη
πως μου 'χεις λείψει
ούτε να περιγράψω με λόγια μπορώ

Κι αν είσαι δω, μου λείπεις γιαυτό
τα βράδια τις νύχτες εσένα ζητώ
στην καρδιά μου ένα τάμα
για γίνει ένα θαύμα
για να γυρίσεις και πάλι εδώ

Λόγια πικρά
αισθήματα ψεύτικα
όνειρα κενά
μ' αυτόν που ερωτεύτηκα
Λείπεις μακριά
και πονάω ξανά
όταν σε σκέφτομαι
Για μια ματιά, την ψυχή μου σου δίνω
για τίποτα δεν ντρέπομαι

Μα αν ακόμα μ' αγαπάς έστω και λίγο
εγωισμούς και τα λοιπά τώρα πνήγω..

Βροχή..

Για κοίτα τη βροχή που πέφτει στο παράθυρο

οι στάλες της αργά χαϊδεύουν το περβάζι 

δυο μάτια που ελπίζουν σ' ένα άλλο αύριο

κοιτάζοντας τη στέγη τους αργά να στάζει 

Εικόνες γκρίζες μιας ζωής αλλοπαρμένης 

μες στις σελίδες της δικής μας ιστορίας 

μιλούν για πόθους μας κρυφούς μακριά χαμένους

για ένα κομμάτι μιας νεκρής ελευθερίας 

Χιλιάδες ήχοι πλημμυρίζουν το μυαλό μου 

μα η βροχή μέσα μου ποτέ δε σταματάει 

με βασανίζει μ' αρρωσταίνει με σκοτώνει 

σαν η ψυχή μου απάνω της αργά σκιρτάει

Για κοίτα τη βροχή που πέφτει στο παράθυρο 

κι αφήνει στο δωμάτιο παγωμένους τοίχους 

έλα δυο λόγια να μου πεις να με ζεστάνεις

έλα για να μου ψιθυρίσεις λίγους στοίχους..

Η αβάσταχτη βαρύτητα του "φαίνεσθαι"

 Ο κόσμος μιλά από αρχαιοτάτων χρόνων για τη διαφορά του "φαίνεσθαι" από το "είναι" και τη θέση που θα έπρεπε να έχει το καθένα μέσα στη ζωή του ανθρώπου. Είναι ολοφάνερο πως πρόκειται για δύο έννοιες αλληλεπιδρούσες και κατά βάθος αλληλένδετες στην κοινωνία που ζούμε. Κι ακόμη κι αν τα διαχωρίζουμε, αυτά συνεχίζουν προσκολλημένα στην ιστορική και εξελικτική πορεία του ανθρώπου. Και μιας και μιλούμε για την ήδη υπάρχουσα τάση του ανθρώπου να προβάλλεται γενικώς και αορίστως, ίσως θα έπρεπε να αναλύσουμε τις δύο αυτές έννοιες σε συνάρτηση πάντα με το εκάστοτε κοινωνικό υπόβαθρο της εποχής.
 Το "φαίνεσθαι" (έναρθρο απαρέμφατο σε θέση ονόματος) έχει να κάνει με το τι εξωτερικεύει ένας άνθρωπος, την εξωτερική του εμφάνιση και όχι ότι απαραίτητα είναι πραγματικά. Ο τρόπος με τον οποίο προβάλλει τον εαυτό του στους άλλους, και γενικά το προφίλ που δείχνει στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεται κοινωνικά. Αντίθετα το "είναι" (επίσης έναρθρο απαρέμφατο σε θέση ονόματος) σημαίνει τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου, την ιδιοσυγκρασία και γενικότερα τα στοιχεία που συνθέτουν τον χαρακτήρα του. Με λίγα λόγια ο συνδυασμός αυτών των δύο συνθέτει τον άνθρωπο ως μια υπόσταση. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι το πώς η εξωτερική εμφάνιση παίζει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική ζωή ενός ανθρώπου, και το πως η κοινωνία μας είναι διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε το "φαίνεσθαι" να έχει ισχυρότερη θέση από το "είναι".
Το γεγονός ότι ισχυροί θεσμοί όπως η οικογένεια και η φιλία βρίσκονται σε κρίση, έχει επηρεάσει σημαντικά τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις σχέσεις που στηρίζονται στις εσωτερικές σχέσεις και όχι τόσο στις εξωτερικές. Ειδικότερα, η ζωή που προβάλλουν τα καταναλωτικά πρότυπα ως παράδειγμα προς μίμηση, έχει ως κεντρική ιδέα τον υλισμό και όχι την πνευματική και συναισθηματική σύνδεση των ανθρώπων, μιας και ο ρόλος που καταλαμβάνουν τα χρήματα και τα υλικά πράγματα είναι πρωταγωνιστικός. Ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται και επιβιώνουν (ή καλύτερα δεν επιβιώνουν) οι διαπροσωπικές σχέσεις στην κοινωνία που ζούμε είναι καταδικάσιμος και οδηγεί σε αδιέξοδα.
 Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η ιδέα του ότι παλεύουμε να διατηρούμε το "δοχείο" καθαρό, όμορφο και προσιτό, αλλά δεν κάνουμε τίποτα για το περιεχόμενό του είναι ενδεικτικό του μοντέλου της ζωής το οποίο τείνουμε να ακολουθούμε ως κοινότητα σε επίπεδο διεθνές και το εντάσσουμε ολοένα και περισσότερο στις ζωές μας.
 Η ζωή χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Στην καθημερινότητα και στις υπόλοιπες μεμονωμένες συνήθως καταστάσεις και σε διάφορα έκτακτα περιστατικά. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο αυτό το οποίο καθορίζει έναν άνθρωπο τον προβάλλει και τον "εκθέτει" είναι η καθημερινότητά του, η οποία απαιτεί μεγαλύτερο ψυχοσωματικό αγώνα για να έρθει εις πέρας από το οποιοδήποτε ξαφνικό ή έκτακτο γεγονός. Αυτό συμβαίνει διότι πράγματα μικρά όπως τα νεύρα, ο θυμός, οι καθημερινές δυσκολίες απαιτούν την καταβολή μεγαλύτερης προσπάθειας και περισσότερου κόπου,  αποτελέσματα του γεγονότος ότι είναι επαναλαμβανόμενα και δεν υπάρχει καμιά πραγματική διέξοδος, σε αντίθεση με τις ξαφνικές καταστάσεις οι οποίες έχουν "ημερομηνία λήξης" και τις περισσότερες φορές καταφέρνουμε να τις ξεπερνάμε. Βέβαια η παροιμία "Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται", που υποστηρίζει κατά κάποιο τρόπο την αντίθετη άποψη, η οποία υπάρχει και είναι απόλυτα σεβαστή, κατά τη γνώμη μου αναφέρεται στον τρόπο διαχείρισης των θεμάτων αυτών. Αυτό σημαίνει ότι είναι όντως δύσκολο να αντιμετωπίσουμε ξαφνικές συγκυρίες, απλά η καθημερινότητα αποτελεί ένα "βάρος" από το οποίο δεν μπορούμε να απαλλαγούμε συνειδητά ή ασυνείδητα.
Ωστόσο ακόμα και έτσι στην καθημερινότητά μας επιδιώκουμε να χτίζουμε έναν όμορφο "τοίχο" γύρω μας, ένα φανταχτερό περιτύλιγμα ώστε να δίνουμε την εντύπωση ότι όλα πηγαίνουν καλά, ακόμα κι αν δεν πηγαίνουν, χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία της αναζήτησης των προβλημάτων μας και στην επιδίωξη των λύσεών τους. Δεν λέω φυσικά να καταβαλλόμαστε από τα προβλήματα και να παραμελούμε την εμφάνισή μας, απλά προσπαθώ να αποδώσω τον τρόπο που λειτουργούμε ως άνθρωποι, και το γεγονός ότι πραγματικά η εξωτερική εμφάνιση, "το φαίνεσθαι" δηλαδή, έχει έλθει για να μείνει στις ζωές μας. Κι αυτό γιατί πάντα θα υπάρχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, κάπου μέσα στην υπόφυση η ερώτηση "Τι θα πει ο κόσμος;", και πάντα θα μας βασανίζει το τι οι άλλοι πιστεύουν για μας.
 Αυτοί είμαστε. Η συμπεριφορά αυτή υπάρχει μέσα στο DNA μας, απλά το lifestyle που ακολουθούμε φροντίζει να την τρέφει και να την εντείνει με αποτέλεσμα την έλλειψη της εσωτερικής αναζήτησης των ανθρώπων, και η προσπάθεια να κάνουν τον "τοίχο" τους ολοένα και μεγαλύτερο με υλικά που βρίσκουν ανοικοδομώντας τον εσωτερικό τους κόσμο. Εκεί είναι λοιπόν που την πατάμε σαν άνθρωποι. Αυτή είναι η "μαύρη τρύπα" στην ζωή μας. Η αδυναμία μας να ισορροπήσουμε το "είναι" και το "φαίνεσθαι" με σκοπό να επιτύχουμε την ηρεμία, η οποία λείπει δυστυχώς από τους περισσότερους από μας, και μας καθιστά ευάλωτους και αδύναμους να αντιμετωπίσουμε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό.
WeirdP.

Περί ωμής αλληγορίας

Η ευθύτητα άλλες φορές μπορεί να ταυτιστεί με την ειλικρίνεια και άλλοτε με την ωμότητα. Το τι όμως σημαίνει ακριβώς το καθένα από αυτά εξαρτάται από το πρόσωπο ή πιο απλά το μυαλό που το εξετάζει γιατί η σημερινή μάζα που ονομάζεται κοινωνία αποτελείται από ένα μυαλό όπου κι αυτό πολλές φορές εκλείπει. Κοιτάζω γύρω κι απογοητεύομαι για μια ακόμη φορά. Και είναι μεγάλη αποτυχία μια χώρα να απογοητεύει συνεχώς τους αυριανούς ακαδημαϊκούς τους πολίτες, αν εκείνοι δεν προλάβουν να μετοικήσουν προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Προσωπικά θα ήθελα στο μέλλον να δουλέψω στο εξωτερικό, όχι όμως επειδή αναγκάστηκα να το κάνω, αλλά επειδή ήταν επιλογή ΜΟΥ, μετανάστης με μετανάστη διαφέρουν, άλλο αν εμείς τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Και μιας και μίλησα περί μεταναστεύσεως, ας δούμε και τη σκοτεινή πλευρά της, αυτή που ονομάζεται προσφυγιά. Με πιάνει ρίγος και ανατριχίλα στο άκουσμα και στην ανάγνωση διηγήσεων για τη Μικρασιατική καταστροφή, για τον ξεριζωμό. Μια ιστορία βγαλμένη από τα "έγκατα" του Ελληνικού έθνους και χαραγμένη στη μνήμη των απογόνων και μη εκείνων που έπαιρναν στα χέρια την Παναγιά τους και έτρεχαν σαν αερικά να πάρουν μια θέση στο πλοίο κοιτώντας ίσως για τελευταία την πατρίδα τους με μια φούχτα χώμα στα στήθια τους και την ελπίδα ότι μια μέρα θα γύριζαν πίσω για να σκουπίσουν την καπνιά πρώτα απ' τα σπίτια τους κι έπειτα απ' την καρδιά τους. Εκείνοι ήταν πρόσφυγες, κι η προσφυγιά στοιχειώνει και ριζώνει τόσο βαθιά και τόσο βίαια στη ψυχή που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια.
Μα όταν σου στερούν τα δικαιώματά και το ψωμί σου είναι σαν να σε διώχνουν δυο φορές απ' την πατρίδα σου, και αν δεν είναι τα εδάφη της που καίγονται αλλά τα όνειρα και οι ελπίδες για το αύριο που κι αυτό μας στοιχειώνει και μας σπρώχνει στη μετανάστευση. Ας γυρίσουμε όμως κι ας κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας και τους μετανάστες-τους ξένους της χώρα μας. Είμαι σίγουρη ότι θα βρούμε την ίδια απελπισία και το ίδιο κενό στο βλέμμα τους. Κι αυτό γιατί και στις δύο περιπτώσεις κάποιος άλλος αποφάσισε για το μέλλον τους και τους στέρησε τη χαρά και την τιμή να εργαστούν για την πατρίδα τους, να ζουν στα εδάφη της και να μην καταλογίζονται ως ξένοι.. Γιατί πονάει να είσαι ξένος, πονάει πολύ...
WeirdP.

Βαρύ το τίμημα

Κι έγινε καπνός το θάρρος

χάθηκε πίσω απ' τις φωνές του κόσμου 

Κι έσβησε της ψυχής ο φάρος 

της καρδιάς το πλοίο βούλιαξε 

κι έγινε αγχόνη το βουητό του όχλου

Πίσω απ' την υγρασία και τη σκόνη άλαλο πλήθος 

φυλακισμένοι πιότερο από κείνους που 'ναι μέσα στο κελί 

Ραντίσανε τον τόπο με ειλικρίνεια και ήθος 

κι ύστερα ξύπνησαν πνιγμένοι μες της βόλεψής τους τη σιωπή 

Ήταν βαρύ το τίμημα για κείνους που υπέφεραν τα μίση 

κρύψαν τον πόνο τους πίσω από ένα μάτσο χρήμα 

Κι έγινε η πατρίδα τους άδειο δοχείο ξεχασμένη ρήση 

στο έλεος του κάθε επιτήδειου το φτύμα 

Κι εσύ μιλάς και η ηχώ σου μου τρυπάει τα σωθικά

και της σιωπής σου ο καπνός μου φέρνει ζάλη και ναυτία  

Νιώσε για λίγο τον παλμό και φύγε απ' της ρουτίνας τα δεσμά 

Φύγε και μη σε νοιάζει του απαγχωνισμού μου η αμαρτία 

Δεν είσαι συ η αφορμή ούτε η αιτία 

WeirdP.

Το μυστικό σου..

Ήξερες τι θα πει παιχνίδι, κι όμως δεν μου το πες
ήταν δικό σου μυστικό, δεν ήθελες σε μένα να το δείξεις
Και τι να μου λεγες, πού ήξερα εγώ τι ήταν γέλιο
πού ήξερα τι ήταν ο ήρεμος ύπνος
Ξυπνούσα κάθε βράδυ και σε έψαχνα, φοβόμουν
μα κι όταν έβλεπα ότι ήσουν δίπλα μου και σε ρωτούσα
πάλι κρατούσες μυστικό το παιδικό μου όνειρο
το εφηβικό μου σκίρτημα
Μεγάλωσα, μα δεν ξέρω ακόμη που θα βρω απαντήσεις
μες στα βιβλία δεν υπάρχουν πια παραμύθια με κορδέλες
Ο κόσμος έγινε σκληρός, κι εγώ ακόμη ψάχνω το παλιό μου το παιχνίδι
και με γελάνε με ειρωνεύονται, μα εγώ τους συγχωρώ
δεν ξέρουν τι είναι φόβος, δεν ξέρουν
Και πάνω στο κεφάλι μου πατούν, και από τα χέρια μου κρέμονται
Κι αυτοί ανεβαίνουν μα εγώ μένω πίσω, γιατί; Γιατί;
Τι παραπάνω έχουν οι άλλοι από μένα
ίσως να ήμουνα κακό παιδί
να μην μου άξιζε τέτοιο μεγάλο δώρο
Έπαιξα με τα χώματα μα δεν έμαθα τι θα πει παιχνίδι
Τι κι αν ο κόσμος προχωρούσε εγώ έμεινα εκεί
τι κι αν εσύ είχες πάψει πίσω να κοιτάς
στην παλιά παιδική χαρά με χώματα στο κόκκινο φουστάνι
έμεινα εκεί με τα γρατζουνισμένα γόνατα
να σε κοιτώ και να μου λες συγνώμη που το είχες ξεχάσει
μα δεν πειράζει εγώ σε συγχωρώ, κι ας μην έμαθα ποτέ τι είναι παιχνίδι
άλλωστε είναι πολλά εκείνα που δεν ξέρω
Ο κόσμος έγινε σκληρός πρέπει κι εγώ να σκληρύνω την καρδιά μου
πρέπει το χώμα να πετάξω από τα χέρια μου και να χαθώ
δεν τους μπορώ να ξέρουν, πονάω
δεν τους μπορώ να ζω στον ίσκιο τους
είμαι κι εγώ παιδί, μα κι αν φωνάζω η φωνή δεν φτάνει στα αυτιά τους
κουρνιάζω μες στο παιδικό σεντόνι και κοιμάμαι
μόνο αυτό μου έχει μείνει από τότε
κι η ανάμνηση σου να με νανουρίζεις
Τι έχει αλλάξει από τότε; Γιατί;
είμαι κι εγώ παιδί και σου φωνάζω
μα τώρα πια στο χέρι σου είναι η φωνή μου να φτάσει στα αυτιά σου..
WeirdP.

Γαμώτο..ζωή

 Κι έρχονται μέρες που σε κάνουνε να αναπολείς. Στιγμές μικρές που όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλώνουν και μεγαλώνουν. Κι αν ήταν ένα χαζό γέλιο, ένα καλοκαίρι στο χωριό. Κι αν ήταν ένα παραπάτημα στο κουτσό μεγάλωσε. Κι έγινε μεγάλο το γέλιο και το παραπάτημα έγινε σκίρτημα. Και περνάνε τα χρόνια, και μακραίνουν τα μαλλιά μας. Κι εμείς τα κόβουμε και τα πετάμε. Μα μεγαλώνουν πάλι. Τα ανακατεύουμε, τα σηκώνουμε, τα κατεβάζουμε, τα παιδεύουμε. Τα τραβάμε, τα αμολάμε, τα βάφουμε, τα χτενίζουμε, τα λούζουμε, τα καίμε. Κι εκείνα μεγαλώνουν. Μα σαν περνάει ο καιρός σιγά σιγά τιθασεύουν. Και γκριζάρουν και ασπρίζουν και πέφτουν. Και που πάνε;
 Που να πηγαίνουν; Όπου πηγαίνουν και τα νιάτα και η ομορφιά και το ανάστημα και το παράστημα και το ανάθεμα και το γαμώτο. Αλλά ίσως να μένει και λίγο γαμώτο. Κρυμμένο βαθιά μέσα στις αναμνήσεις και τους πειρασμούς του παρελθόντος. Πίσω απ' την μάνα, πίσω απ' την κούνια, πίσω απ' το τετράδιο, πίσω απ' τον έρωτα. Και πάλι πίσω να μετρά λιωμένες σόλες, τρύπιες κάλτσες, ρούχα ξεθωριασμένα. Να μετρά φωτογραφίες και άλμπουμ, να μετρά στιγμές. Να μετρά γκριμάτσες και μορφασμούς, να μετρά σκέψεις. Να είναι. Κι αν είναι! Αν δεν είναι, τότε την ψυχή την παραδίδει στο μαράζι κι εκείνη με τη σειρά της στον άνθρωπο τον κενό τον μονοδιάστατο που στο κεφάλι του έχει μια μόνο τρίχα που δεν μεγαλώνει ποτέ. Κι αν μεγαλώσει θα την κόψει από τη ρίζα. Έτσι είναι μαθημένος. Να ζει χωρίς να ζει, να γελά χωρίς να ξέρει τι είναι το γέλιο, να κλαίει επειδή πρέπει, να χλευάζει το γαμώτο των άλλων ενώ κατά βάθος το ζηλεύει. Και την ίδια στιγμή που εκείνος λέει Hello, στους 1000 "φίλους" του, ένας άλλος μικρούλης μαθαίνει τι είναι ζωή σβήνοντας το πρώτο του κεράκι, απλά, χωρίς πολλά πολλά, με μια παλιά κουδουνίστρα και μια αγκαλιά να το προστατεύει.
WeirdP.

Έπαψε να 'ναι άνθρωπος...

  Κι ήταν η αυλή γεμάτη χώματα και ξεραμένα φύλλα. Φυσούσε ο άνεμος και τα πουλιά κάναν το κάθε απόγευμα ξεχωριστό με το κελάηδισμά τους. Τί κι αν την χτύπαγε αλύπητα το κρύο; Ήταν εκεί, κι ο Μεγάλος Πατέρας την έβλεπε και την ευλογούσε στέλνοντας λίγες ακτίνες ήλιο μετά τα δάκρυα της Παρθένου κόρης που έλουζαν τον τόπο. Δάκρυα για το μονάκριβο παιδί της που σταυρώνεται ξανά και ξανά μπροστά στα λάθη των θνητών. Θνητών όπως ο γέρος που καθόταν στο σκαμνί κάτω από τη μουριά και ψέλλιζε ύμνους κι εγκώμια με τα μάτια του να ατενίζουν τον ουρανό. Κάθε απόγευμα καθόταν εκεί κάτω απ' το δέντρο και μιλούσε με τη φύση, με τα δέντρα, τα πουλιά, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες. Αυτοί ήταν οι φίλοι του. Που και που μιλούσε και με τον εαυτό του. Άλλοτε σκοτείνιαζε στη θύμηση του χθες, άλλοτε πάλι σαν αεράκι αλμυρό η θάλασσα της ψυχής του τον εξιλέωνε και τον παρέδινε ήρεμο και γαλήνιο εκείνες τις βραδιές εις τες αγκάλες του Μορφέως. Κι έφευγε απ'τη φτωχογειτονιά, κι άφηνε πίσω τα συντρίμμια και τους χωματένιους δρόμους, κι ωσάν στα πόδια του να φύτρωναν φτερά, πετούσε μακριά απ' τη δυστυχία και τη φτώχεια, πέρα απ' το φαίνεσθαι και την υποκρισία. Κι έπεφτε δούλος μπρος στα ματωμένα πόδια του Χριστού, με δάκρυα στα μάτια ζούσε το θαύμα κι άλαλη η καρδιά του έκανε να βγει απ' τα στήθια να πετάξει κι εκείνη για ν' αγγίξει την τόσο πικρή και τόσο γλυκιά συνάμα εικόνα Εκείνου, που μέσα απ' τους χιτώνες του ακτινοβολούσε φως, και τυφλωνόταν ο γεράκος κι έβαζε τα χέρια του μπροστά στα μάτια.
  Κι ύστερα ερχόταν το ξημέρωμα, κι ο αλέκτωρ με βροντερή λαλιά σήμαινε καινούρια μέρα κι έβγαιν' ο γέρος στην αυλή και φρόντιζε τους φίλους του. Τους έδινε νερό για να καρποφορήσουν και κουράγιο να του δώσουν στην γεμάτη βάσανα ζωή του. Ήταν μονάχος του μες στην αυλή. Κι όταν ξεράθηκε κι εκείνη και ξένη μπότα την πάτησε, και τότε ο γέρος κάθονταν κι ατένιζε τον ουρανό. Και ψέλλιζε ύμνους και εγκώμια στην Παρθένο κόρη. Μα τότε είχε πάψει να 'ναι άνθρωπος. Άφησε το άψυχο σώμα κάτω απ' τη μουριά και πέταξε μακριά, πέταξε προς το φως κι έγινε ένα με την λάμψη αυτή του Πατέρα. Δεν ήταν γέρος πια, ήταν η φύση, τα δέντρα, τα πουλιά, τα καλοκαίρια, οι χειμώνες. Ήταν οι φίλοι του που του κρατούσαν συντροφιά στον δύσκολο αγώνα για τη νίκη. Τη νίκη;
Έπαψε να 'ναι άνθρωπος. Τί κι αν ο κόσμος χρειαζότανε ανθρώπους; Ήταν αργά.
Τώρα το μόνο που θυμάται είναι οι ύμνοι και τα άσματα. "Χαίρε νύμφη ανύμφευτε".....

WeirdP.

Έρως...

Η ζωή δεν είναι μόνο πολιτική και ιδεολογία. Έρχεται μια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου που η ίδια του η ψυχή τον αναγκάζει να τα βλέπει όλα "ανάποδα", μια στιγμή χωρισμένη σε μικρότερες αλλά πάντα με κοινό άξονα, τον έρωτα . Δεν γράφω συχνά για τον έρωτα γιατί πραγματικά δεν μπορώ να του δώσω καλύτερο και ουσιαστικότερο ορισμό από το

“Έρως ανίκατε μάχαν…” του Σοφοκλή.  Παντού μπορούμε να χωρέσουμε την φιλοσοφία, όμως την αγάπη δεν μπορούμε να την χωρέσουμε πουθενά. Είναι αίσθημα, είναι αέρας, είναι ζωή. Δίνει και παίρνει μέσα στο πέρασμα των αιώνων και στερεί απ' τους ανθρώπους το νου και την καρδιά τους. 

Ύμνος της φύσης και του κόσμου ολόκληρου. Δίχως σύνορα, δίχως συρματοπλέγματα, δίχως στρατιώτες. Και τί θαρρείς πως είναι ο άνθρωπος; Αέρας κι αυτός. Καταδικασμένος να περιπλανιέται στον κόσμο των ιδεών με τη δυνατότητα να αγγίξει μόνο ένα μικρό κομματάκι τους . Κι αυτό το μικρό κομματάκι λέγεται έρωτας, λέγεται αγάπη. Λέγεται ελπίδα για ζωή...

Η Ελλάδα για τους Έλληνες και τους "άλλους"..

 Ο ρατσισμός είναι φαινόμενο που απασχολεί όλο και περισσότερο την κοινωνία με την πάροδο του χρόνου. Κρούσματα βίας ποικίλων ειδών εκδηλώνονται σχεδόν καθημερινά μα μόνο ελάχιστες περιπτώσεις γνωστοποιούνται από τα ΜΜΕ. Και η τότε όταν ανάψει το κόκκινο λαμπάκι του ON AIR, το κράτος πρόνοιας προσωποποιημένο φοράει τη θλιμμένη μάσκα του και βγαίνει στα παράθυρα μιλώντας για της υπεράνθρωπες προσπάθειες της πολιτείας να χειριστεί την κατάσταση. Κι ύστερα; Ύστερα τι; Στέλνουν κουστουμάτους κυρίους στα σχολεία να μιλήσουν για το πόσο κακό πράγμα είναι ο ρατσισμός, να δώσουν λιγοστά λεπτά στα παιδιά να μιλήσουν και στο τέλος να τους μοιράσουν ενημερωτικά φυλλάδια, τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις καταλήγουν στην ανακύκλωση. 

  Η κοινωνία μας είναι τέτοια όπου πιο εύκολα μπορούμε να κατηγορήσουμε και να λογοκρίνουμε έναν άνθρωπο παρά να τον αφουγκραστούμε και να δούμε το πως εκείνος βλέπει τον κόσμο. Λέμε ότι η κοινωνία έχει "χαλάσει", έχει διαφθαρεί, έχει αλλοτριωθεί όμως δεν τολμούμε να πούμε πως αυτή τη "χαλασμένη", διεφθαρμένη και αλλοτριωμένη κοινωνία την αποτελούμε εμείς οι ίδιοι. Άρα, μήπως είμαστε κι εμείς λίγο "χαλασμένοι"; Ίσως να μη μυρίζουμε και να μην έχουμε πρασινίσει ακόμη, όμως είναι γεγονός πως κάτι έχει αρχίζει να σαπίζει μέσα σε αυτή την ελευθερία ιδεών και απόψεων που διαχέεται ασυστόλως στην ατμόσφαιρα. Η κοινωνία που τόσο πολύ επικρίνουμε και "στήνουμε στον τοίχο" είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι διεφθαρμένοι και οι "καθαροί", οι άσπροι και οι μαύροι, οι φτωχοί και οι πλούσιοι,οι δυνατοί και οι αδύναμοι, τα παιδιά και οι γέροι. 

  Έχουμε παρεξηγήσει την έννοια της ελευθερίας. Ζούμε σε μια χώρα που έχει θεσπίσει Σύνταγμα και νόμους που προβλέπουν δικαιώματα και υποχρεώσεις. Συνήθως όμως επικαλούμαστε τα δικαιώματά μας και αφήνουμε στην άκρη τις υποχρεώσεις μας στο κράτος και στην ανθρώπινη κοινότητα. Διεκδικώ το δικαίωμα στην έκφραση, όμως στερώ από το διπλανό μου το δικαίωμα να κρατήσει τη σημαία του και να εκφράσει την αγάπη του για την πατρίδα του. Χρησιμοποιώ παραδείγματα σκληρά μόνο και μόνο γιατί προσπαθώ να φωτογραφήσω την πραγματικότητα. Η Ελλάδα υπογράφει τη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Ελλάδα συμμετέχει στη Διεθνή Αμνηστία, η Ελλάδα προωθεί κόμματα και παρατάξεις που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έντονη αντίφαση. Άλλοι τη στηρίζουν στην απόγνωση του λαού της Ελλάδας να αντιταχθεί στην αδιαφορία του κράτους, άλλοι πάλι δεν γνωρίζουν καν τι είναι αυτοί οι άνθρωποι και τι πιστεύουν πραγματικά. Το Κράτος, το κράτος ευθύνεται. Η εύκολη λύση. Ευθύνεται καί το Κράτος θα έλεγα. Είναι γνωστές στους περισσότερους από εμάς οι εποχές της ευμάρειας της χώρας μας. Κάπου μέσα στη δεκαετία του '80, ο τώρα αγανακτισμένος λαός, τότε πήρε στα χέρια του χρήματα που ήταν αρκετά για να στήσει στην πατρίδα, που τόσο αγαπά και εξυμνεί, εγκαταστάσεις και υποδομές που σε μερικά χρόνια από τότε θα απέδιδαν καρπούς και θα πλούτιζαν τη χώρα μας και από άποψη υποδομών αλλά και από άποψη πλούτου. Βέβαια, από μέρους των τότε κυβερνήσεων οι έλεγχοι ήταν ελάχιστοι και υποτυπώδεις, οπότε σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να δικαιολογήσουμε κατά κατά κάποιο τρόπο τον Έλληνα πολίτη, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι τον απαλλάσσουμε από την ευθύνη, διότι όλα όσα συμβαίνουν σήμερα είναι αποτελέσματα του παρελθόντος.

 Δεν φταίει λοιπόν ο αλλοδαπός που ο Έλληνας τώρα δεν έχει να συντηρήσει την οικογένειά του, δεν φταίει ο αλλόθρησκος για τα ποσοστά ανεργίας στη χώρα μας, δεν φταίει ο "μαύρος" για την κρίση. Γιατί είναι κι εκείνος άνθρωπος, γιατί κι εκείνου του είχαν τάξει πολλά για το μέλλον του εδώ. Όπως είχαν κάνει και σε μας. Εύκολο χρήμα, εύκολη δουλειά, εύκολη ζωή. Πάει η ιδεολογία, πάνε όλα. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος αρχίζει να ζητά και να διεκδικεί περισσότερα από όσα δικαιούται, το χάνει το παιχνίδι. "Χάνει την μπάλα", εκτροχιάζεται. Αυτό λοιπόν πάθαμε κι εμείς οι Έλληνες μπροστά στη "λάμψη" του εύκολου χρήματος. Και τώρα κατηγορούμε άλλους για τα δικά μας λάθη. Τους ευάλωτους και τους αδύναμους. Γυρίζουμε την πλάτη στα προβλήματα και περιμένουμε από τους επιστήμονες μια φόρμουλα που θα τα εξαφανίσει, που θα τα κάνει να φαίνονται μικρά και ασήμαντα πάντα με βάση τον ορθολογισμό. 

  Η ίδια η οικογένεια αποτελεί δείγμα κοινωνίας και κράτους, όπου όλοι συνεργάζονται με σκοπό τη σωστή λειτουργία της και τη κατάλληλη ανταπόκριση απέναντι στο κάθε μέλος της. Φανταστείτε όμως μια οικογένεια όπου ο πατέρας λείπει συνέχεια, η μητέρα αρνείται να ακούσει τα προβλήματα των παιδιών της και του σπιτιού γενικότερα και τα παιδιά είναι απόντα ή μάλλον πιο συγκεκριμένα "παρατημένα" στο χάος του έξω κόσμου. Πως λοιπόν είναι δυνατό να εφαρμόζεται αυτό το μοντέλο κράτους. Παιδεία, υγεία, κοινωνία όλα μια σούμα που δεν οδηγεί πουθενά. 

  Συνεργασία, αλληλεγγύη, συνέπεια και πάνω απ' όλα ανθρωπιά και αγάπη για τον άνθρωπο ως ψυχή και ως υπόσταση και όχι ως χρώμα, εθνικότητα ή θρησκεία. Να τι χρειάζεται ο κόσμος μας! Διότι έχουμε μόνο δικαιώματα σε αυτόν τον κόσμο, αλλά και υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις που μας υπενθυμίζουν την ανθρώπινη φύση μας και το σκοπό μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Άλλωστε κάτω από τη σκιά του ήλιου είμαστε όλοι ίδιοι, άνθρωποι, πράγμα που δεν αποτελεί δικαίωμα αλλά υποχρέωση..
WeirdP

Εμείς...οι καλλιτέχνες...

 Εμείς οι καλλιτέχνες , είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μέσα στον πόνο και τη μοναξιά . Λένε πως είμαστε τρελοί και το πιστεύουν . Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν μπορεί να μας καταλάβει . Για τούτη την κοινωνία , είμαστε άνθρωποι παράξενοι , νευρικοί , απρόβλεπτοι , πλάσματα που τις περισσότερες φορές καταλήγουν παρεξηγημένα και μόνα . Τα ρώτησε όμως ποτέ κανείς αυτά τα πλάσματα γιατί είναι μόνα ; Μοναδικός τους φίλος η μελαγχολία και η μοναξιά . Γιατί όμως ; Γιατί ; Ποιός μας ρώτησε πραγματικά γιατί είμαστε μόνοι ; Μεν μας θέλει η κοινωνία μόνους . Κι έτσι , υποφέρουμε στην ουσία από τυς ανθρώπους και τις κοινωνίες που ήρθαμε στον κόσμο για να αλλάξουμε . Πόσος πόνος , πόση οργή χαραγμένη στα μάτια μας . Οργή που πηγάζει από τη διαφορετικότητά μας . Είμαστε οργισμένοι με τον εαυτό μας επειδή δεν είμαστε σαν τους άλλους . Τον μισούμε . Θέλουμε τον κόσμο κοντά μας , αλλά και πάλι τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα . Πονάμε πάλι . Γιατί είμαστε άλλοι . Δεν έχουμε πατρίδα , δεν έχουμε σταθερότητα . Τα κοινωνικά στερεότυπα μας κυνηγούν και μας κατατρέχουν . Κανείς δεν μας καταλαβαίνει . Κανένας δεν μπορεί . Δεν μπορεί να καταλάβει πως αντιλαμβανόμαστε εμείς τον κόσμο , πως δεχόμαστε τα ερεθίσματα .
 Λένε πως τα μάτια είναι οι καθρέπτες της ψυχής , όμως ποιος να μας το λεγε ότι η ψυχή μας θα είναι τόσο χαώδης και ευαίσθητη . Θέλουμε να τα δίνουμε όλα . Ακόμα και εκείνα που δεν έχουμε . Το μόνο που ζητάμε είναι απαντήσεις , όμως και πάλι κανένας δεν διατίθεται να μας τις δώσει , παρά μας παροτρύνουν να περιμένουμε μέχρι εμείς οι ίδιοι να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας . Και πάλι πόνος και πάλι οργή . Που είναι η ξεγνοιασιά της εφηβείας ; Που είναι κρυμμένη η αθωότητα της νιότης ; Για μας είναι όλα μύθοι . Ζούμε τα πάντα , για πάντα και παντού . Δεν περιμένουμε τα χρόνια να περάσουν . Στη ζωή μας παντού ένταση . Στο λόγο , στη γραφή , στη σκέψη , στην πράξη . Μόνο που οι άλλοι δεν το βλέπουν και μας κυνηγούν . Μας ζητούν το λόγο γιαυτό που είμαστε , θαρρείς πως ξέρουμε τι θ' απαντήσουμε .. Μας αγαπούν γιαυτό που δίνουμε , όταν σταματάμε να δίνουμε , τότε αρχίζουν να βλέπουν πάνω μας τις ατέλειες της φύσης . Η μοναξιά και πάλι φίλη μας καταδιώκεται κι εκείνοι από εκείνους που επιδιώκουν το φυσιολογικό . Ποιός θα τους πει όμως ότι δεν είμαστε φυσιολογικοί . Κοροϊδεύουν , ειρωνεύονται , ειρωνεύονται , γελάνε , νομίζουν ότι όλα αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού . Δεν διανοούνται καν το γεγονός ότι έτσι γεννηθήκαμε και έτσι θα πεθάνουμε . Κι έρχεται πάλι η φωνή τους να μας πει πως είμαστε τρελοί . Ποιος διάολε είναι τρελός ;;;;;!!!!! Ποιος ;! Δεν ξέρουν . Κι όμως το λένε και το ξαναλένε . Νομίζουν πως θα μας συνεφέρουν , πως θα μας επαναφέρουν στην αλήθεια και την πραγματικότητά τους . Δεν μας ρώτησαν όμως αν θέλουμε να αποποιηθούμε τη δική μας αλήθεια και τη δική μας πραγματικότητα .
 Το μόνο που ζητάμε είναι απαντήσεις , όμως κανένας δεν τις δίνει . Το παίζουν θλιμμένοι και συντετριμμένοι . Πάντα πιο πολύ απο μας . Ίσως και να 'ναι . Ποιος ξέρει . Ίσως ανάμεσα στα βρισίδια και τις φωνές να καταλαβαίνουν έστω και λίγο πόσο διαφορετικοί είμαστε και να φοβούνται . Ίσως από κει να πηγάζει η λύπη τους . Η φερόμενη ως οδυνηρή κι επώδυνη τούτη λύπη τους . Αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι ότι κανένας δεν πονά και δεν υποφέρει περισσότερο από μας τους ίδιους που πολεμάμε κάθε μέρα τον εαυτό μας για να προσαρμοστεί στα δικά τους πρότυπα και στα δικά τους ιδανικά . Νομίζουν πως φτάνει να μας ανέχονται . Δεν είναι έτσι . Δεν ήταν ποτέ έτσι . Εμείς παλεύουμε , εμείς υποφέρουμε . Φτάνουμε σε σημείο να μισούμε τον εαυτό μας . Κι αυτό γιατί ; Γιατί δεν τους αρέσουμε , γιατί είμαστε διαφορετικοί . Γιατί η φύση μας αδίκησε προικίζοντάς μας με αυτό το χάρισμα .
 Θέλουμε να τρέξουμε , όμως τα πόδια μας είναι δεμένα . Τα φτερά μας κομμένα . Ψάχνουμε μούσες παντού . Στο σχολείο , στη συγκοινωνία , στη δουλειά , στο δρόμο , στο πάρκο , στην πολυκατοικία , στη γειτονιά . Βλέπουμε τα πάντα σαν λευκούς καμβάδες που αποζητούν από μας να τους δώσουμε λίγο χρώμα, λίγη ζωή . Λίγη από τη δική μας .
Λίγο πόνο , λίγη χαρά , λίγο κλάμα , λίγη αγάπη . Όλα από λίγο . Μόνο τόσο αντέχει η κοινωνία από μας , μόνο λίγο . Μόνο ένα κομματάκι απ' την ψυχή μας . Και την υπόλοιπη ; Τι να την κάνουμε την υπόλοιπη ; Θέλουν να την πετάξουμε μακριά , να φύγει , να μην τους γίνεται βάρος . Να τη θάψουμε και μαζί της να θάψουμε τις σκέψεις μας , τα λόγια μας , τα όνειρά μας , μόνο και μόνο για να κερδίσουμε λίγη αποδοχή . Θαρρείς πως ρώτησε κανείς αν υπάρχει χωματερή τόσο μεγάλη για να την χωρέσει . 

Ενστερνίζομαι Άρα...Υπάρχω..;

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του . Το δημοκρατικό πολίτευμα και οι θεσμοί πάνω στους οποίους εδραιώνεται φύσει-θέσει , ελευθερία του λόγου , ισηγορία παρρησία , αποτελεί το ζυγωτό κύτταρο θεμελιωδών νόμων και εκφράσεων . Με αφετηρία την Αθήνα του 5ου αι. π.Χ θα ανατρέξουμε στα όσα σήμερα θεωρούμε δεδομένα και απόλυτα σε σχέση με τον έξω κόσμο . Με βάση τη λογική , η συλλογιστική μας δεν περιορίζεται μόνο στην Εκκλησία του δήμου αλλά καί στην Ελλάδα του σήμερα με μια μορφή εμμέσου Δημοκρατίας , η οποία , σύμφωνα πάντα με τη δική μου κρίση , δεν ανταποκρίνεται αναλόγως , ή , για να το θέσω καλύτερα , απέχει πολύ από την αρχική της μορφή , δίνοντας στον Έλληνα του 2014 την εικόνα μιας Δημοκρατίας λίγο έως πολύ άδικης σε διάφορα ζητήματα , εθνικά και μή .
Πέρα όμως από τις γενικότητες και τις αφηρημένες έννοιες που , λίγο πολύ , όλους μας "βασανίζουν" , ας αναρρωτηθούμε σοβαρά και υπεύθυνα για το τι είναι ελευθερία και τι Δημοκρατία σε μια κοινωνία .
Ελευθερία λένε πως είναι η δυνατότητα να κάνεις οτιδήποτε θέλεις , να λες οτιδήποτε θέλεις , να φοράς οτιδήποτε θέλεις , να γράφεις , να διαβάζεις , να ασχολείσαι με οτιδήποτε . Έτσι απλά . Χωρίς καμιά συνέπεια . Ευτυχώς ή δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει πουθενά . Η αιτία ; Λογικότατη . Όταν ο ίδιος ο άνθρωπος απαιτεί σεβασμό , πρώτα από τον ίδιο του τον εαυτό και ύστερα από τους άλλους , πως μπορεί να απαιτεί από τους άλλους ανθρώπους να μην λαμβάνουν υπ' όψιν τους τη συμπεριφορά τους , με λίγα λόγια να αδιαφορούν . Η αδιαφορία , ίσως για κάποιους ανθρώπους να μοιάζει με τη γη της επαγγελίας , θεωρητικά πάντα , γιατί στην πράξη πάντα τα πράγματα είναι διαφορετικά . Φαινομενικά λοιπόν , η φερόμενη ως και σε ακραίες διαστάσεις ανεκτική κοινωνία , μιλά για ελευθερία πράξεων και συμπεριφοράς ιδιαίτερα "χαλαρής" . Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω πως η κοινωνία μας ήδη έχει εμβολιαστεί κατά κάποιο τρόπο με μια δόση χαλαρότητας , όμως εδώ μιλάμε καθαρά για ανευθυνότητα . Είναι φανερό λοιπόν το πως οι έννοιες διαστρεβλώνονται και αλλιώνονται με αποτέλεσμα η σημερινή κοινωνία και οι τωρινοί αλλά και οι αυριανοί πολίτες , να ενστερνίζονται ιδεολογίες και ιδανικά , που στην ουσία ούτε γνωρίζουν , αλλά ούτε πραγματοποιείται καμία κινητοποίηση για να τα γνωρίσουν . Στην ουσία δηλαδή γίνεται μια ανακύκλωση ιδεών και πιστεύω , έτσι που αντί να εξελίσσονται και να εμπλουτίζονται με νέες ιδέες και νέες προοπτικές , λιμνάζουν και σέρνουν από πίσω τους τη μυρωδιά της ναφθαλίνης .
Ότι και να λέμε όμως περί Δημοκρατίας , ελευθερίας , όση κριτική και να κάνουμε , δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε να πετύχει η Δημοκρατία του 5ου αιώνα στην πραγματικότητα του 21ου αιώνα . Ούτε θεωρητικά αλλά ούτε και πρακτικά . Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να την αφήσουμε να νεκρώσει . Μέσα στο DNA του νέου , υπάρχει το παλιό , μέσα στο DNA του πρωτοποριακού , υπάρχει το παλιομοδίτικο και το συνηθισμένο . Όπως και να το κάνουμε . Εκείνο που πρέπει να κάνουμε εμείς , είναι να μην καταπίνουμε την τροφή μας αμάσητη , να γνωρίσουμε πριν κρίνουμε και να είμαστε αυθεντικοί . Ιδιαίτερα το τελευταίο το χρωστάμε στην κοινωνία μας . Λέμε πως η υποκρισία είναι ένα καρκίνωμα μέσα σε αυτόν το ζωντανό οργανισμό , όμως κανείς δε λέει πως το καρκίνωμα αυτό το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι όταν χάνουμε την αυθεντικότητά μας και δεχόμαστε τα πάντα αμάσητα .
Πρέπει να προβληματιζόμαστε , να ζούμε , να προβληματιζόμαστε το λέω και το ξαναλέω . Και θα το ξαναπώ . Ενστερνίζομαι δεν σημαίνει υιοθετώ ιδέες χωρίς να ψάχνομαι και να σκέφτομαι , σημαίνει προβληματίζομαι , αναζητώ , ζώ .
Άρα ; Υπάρχω !!!
WeirdP.

ανώνυμη κραυγή

Η τραγωδία μας δίδαξε πολλά . Μας δίδαξε την ηθική , τη φιλοπατρία , τον ηρωισμό , την τελειότητα . Μας δίδαξε την ανοχή , την διαίσθηση , την τραγικότητα . Την τραγικότητα ως "πλάσμα" μυστηριώδες και μελαγχολικό . Συναίσθημα που διακατέχει όλους εκείνους , που σκοπό τους έθεσαν να τέρψουν ψυχές άλλων και όχι τις δικές τους . Όλα εκείνα τα πρόσωπα με τα πολλά χέρια , τα πολλά μάτια , τα πολλά αυτιά . Ποιος θα βρεθεί όμως να τους χαρίσει εκείνος ένα χέρι κι ένα αυτί ;  Τη στιγμή που όλοι φεύγουν . Δίνουν χωρίς να ξέρουν αν θα πάρουν . Χαρίζουν απλόχερα τις αισθήσεις τους μία προς μία . Δεν περιμένουν . Δεν ζητάνε . Δεν απαιτούν . Απλά υπάρχουν . Στις κακές ημέρες κάνουν τον καραγκιόζη . Φορούν τη χαρούμενή τους μάσκα και παίζουν . Παίζουν τόσο καλά και πειστικά . Τόσο που αναρωτιέται κανείς αν έχουν πράγματι προβλήματα αυτοί οι άνθρωποι , αυτά τα πλάσματα . 

Ίσως η φύση τους αδίκησε που γεννηθήκαν έτσι . Τους έκανε ευαίσθητους , τους έκανε ιδιαίτερους . Πιάνουν μολύβι και χαρτί και ζωγραφίζουν ζωές άλλων , δεν τολμούν να ζωγραφίσουν τη δική τους . Μα ίσως να μην είναι δική τους . Ίσως κι εκείνη να είναι ξένη . Χάος . Κι εκείνοι στον αέρα . Να αιωρούνται γυμνοί πάνω από όνειρα και πειρασμούς που δεν μπορούν να αγγίξουν . Είναι μικροί και είναι μακριά τους . Δεν μπορούν να προχωρήσουν . Κάτι τους κρατάει πίσω . Κάτι τους συνδέει με το παρελθόν . κάτι από το οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν . Κάτι που ίσως ενδόμυχα έχουν ερωτευτεί και δεν θέλουν να το αφήσουν στην άκρη . Τι είναι εκείνο όμως που τους γοητεύει σε αυτά ; Η δύναμη που συμπληρώνει την αδυναμία τους και τους κάνει να νιώθουν ορατοί . Ανάγκη εσωτερική . Ποιος ξέρει όμως τον κόσμο καλύτερα από εκείνους ; Ίσως το να βλέπουν από τα μάτια των άλλων τους έκανε καλό . Τους έμαθε να είναι σκληροί . Ίσως . Και πάλι ίσως . 

Δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος . Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις πως νοιώθουν . Ούτε κι εκείνοι ξέρουν . Κανείς δεν ξέρει . Γιατί να ήρθαν άραγε σ'αυτόν τον κόσμο ; Γιατί μένουν και δεν φεύγουν ; Δεν είναι στο χέρι τους . Δεν ξέρουν . Δεν ξέρουν που να πάνε , τι να πουν , τι να νιώσουν . Είναι καλλιτέχνες . Νιώθουν . Αγγίζουν . Τρελαίνονται . Ίσως και να πονάνε . Όμως και πάλι είναι μόνοι τους . Ποιος να τους δει ; Τι να τους πει ; Δεν ξέρει . Κανείς δεν ξέρει . Κανείς δε ρωτά . Απλά περιμένει τους καραγκιόζηδες να κάνουν και πάλι το θαύμα τους . 

Όπως πάντα άλλωστε . Ίσως εκείνοι να μην έχουν καρδιά . Να αντέχουν . Να είναι ατσάλινοι . Ίσως , ίσως . 

Καληνύχτα νου....!!!!!

Τελικά είσαι μόνος μες τον κόσμο

όλα γύρω ψευδαισθήσεις 

μια μικρή ματιά στο άπειρο 

γεμίζει δάκρυα τις αισθήσεις 

Κομμένες βιαστικά σκηνές 

γεμάτες θλιβερές αλήθειες 

στο αύριο που έγινε χθες 

το τώρα μου γυμνές σελίδες

Τα πάντα γύρω ψευδαισθήσεις 

οάσεις έρημοι παντού

να μου ταράζουν τις αισθήσεις

μάχες και πόλεμοι στο νου

Σε μια σελίδα αναμνήσεις
σβησμένοι στίχοι οι ενοχές
όσα παλεύεις να κατακτήσεις
χάνονται κάτω απ τις φωνές

Πυρός γέννημα η ψυχή μου
επαναστάτης και σιγανή
μια μόνο λέξη είναι η φωνή μου
μα για πολλά είναι ικανή

Αίμα που βράζει μέσα στις φλέβες
καυτή ανάσα καλοκαιριού
γεμάτες χρώματα παλέτες
δροσιά τρεχούμενου νερού

Ένα ταξίδι είναι ο κόσμος
τ' αθώα μάτια ενός παιδιού
γεμάτος ανήσυχα πνεύματα δρόμος
στην παγωμένη γωνία τ ουρανού

Τέσσερις τοίχοι φυλακίζουν την ψυχή μου
πνεύμα αδύναμο παλεύει για να ζήσει
κύματα πνίγουνε το φως να μη με φτάσει
και σαν λαμπάδα το σκοτάδι μου να σβήσει

Ωσάν τραγούδι αντηχεί η προσευχή μου
μέσα στον κήπο των αγνώστων μας θεών
θαύμα η σκέψη μου το σώμα η λογική μου
θαύμα ο άνθρωπος φωτιά ψυχή νερό

WP