Θα μπορούσα να διηγηθώ για μια ακόμη φορά την ιστορία των επτά χρόνων που η Ελλάδα στερήθηκε των δικαιωμάτων , να εκφράζεται , να έχει άποψη , να προβληματίζεται , να ζει . Να αρχίσω να εξιστορώ το πως ξεκίνησε και το πως τελείωσε αυτός ο , με όλη τη σημασία της λέξεως, εφιάλτης εις βάρος των έως τότε ελεύθερων πολιτών της Ελλάδας . Να διηγηθώ μαρτυρίες , να εκθέσω ντοκουμέντα , να , να , να .
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κανείς τί πραγματικά συνέβη κατά τη διάρκεια αυτών των επτά χρόνων , τί συνέβη την ιστορική νύχτα της 17ης Νοεμβρίου , μπροστά και πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου , όμως , δεν είναι μόνο η γνώση που θέλουμε να αγγίξουμε και να κατανοήσουμε , αλλά το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου και δή του νέου ανθρώπου . Η λάβα που σιγοβράζει μέσα στις ψυχές των νέων είναι ικανή , να κάψει και να ισοπεδώσει κάθε εμπόδιο στο διάβα της . Η λάβα αυτή , που πηγάζει μέσα από την αγάπη για τη ζωή και την ελευθερία . Η κινητήριος δύναμη που το Νοέμβρη του 1973 ενθάρρυνε τους φοιτητές να θάψουν κάθε πιθανό φόβο και κάθε δισταγμό , και να βγούν στους δρόμους με κίνδυνο να χάσουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή . Να ανεβούν σε μία πύλη και να την τιμήσουν μέχρι το έσχατο σημείο . Μιά πύλη που συμβολίζει την παιδεία , την ελευθερία , τη δημοκρατία , μια πύλη που την άγιασαν με το γλυκό αίμα της νιότης τους να κυλάει αργά πάνω στα κάγκελα της και να τη μυρώνει , να την ανασταίνει . Και μαζί με την ανάσταση γύρισε η ελευθερία που είχε λείψει απ' τον τόπο , και διαλύθηκε το μαύρο σύννεφο που κατάπινε συνεχώς τον ήλιο τους , το ήλιο μου , τον ήλιο μας . Το φώς της γνώσης , το φως της νιότης , που μας λούζει και θα μας λούζει για αρκετά χρόνια ακόμα , μέχρι να πάψουμε να είμαστε νέοι και μαζί με τη νιότη μας να τιθασεύσει και η ψυχή μας .
Ωστόσο , γνωρίζοντας αρκετά καλά μελετώντας ιστορια πως τα γεγονότα είναι ίδια , και πως το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα και ο χρόνος , αυτά τα πρόσωπα , που θα κλιθούν να υπερασπιστούν και εκείνα με τη σειρά τους τα δεδουλευμένα των προηγούμενων γενεών , ίσως και να είμαστε εμείς . Και πρότυπά μας εκείνοι . Εκείνα τα γελαστά παιδιά που αψήφισαν το θάνατο , και χύθηκαν στους δρόμους σαν τη βροχή , να ξυπνήσουν μέσα στις καρδιές των φοβισμένων ανθρώπων , συναισθήματα φιλελευθερικά , αισθήματα που κοιμόντουσαν βαθιά μέχρι τότε στις ψυχές τους . Που τόλμησαν να τα βάλουν με την αρχή , με την εξουσία που "αποφάσιζε και διέταζε" , που καταπατούσε δικαιώματα και αξίες στο όνομα της φιλελευθεροποίησης . Μια μάσκα , που χάρις τις εξεγέρσεις και τις διαμαρτυρίες των φοιτητων έπεσε , και αποκαλύφθηκε το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο της χούντας , που μέχρι τότε φρόντιζαν να το κρύβουν , να το ωραιοποιούν .
Οφείλουμε κι εμείς λοιπόν , σε εμάς τους ίδιους , και στο ένδοξο παρελθόν μας να αγωνιστούμε για όσα οι σημερινές κυβερνήσεις μας στερούν και μας υποβαθμίζουν , αυτή τη φορά , στο όνομα της δημοκρατίας και της ενότητας . Πρέπει λοιπόν να παλέψουμε για ένα μέλλον που προβλέπεται δύσκολο και δύσβατο , πρέπει να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε κάθε στιγμή της ημέρας , πρέπει να αδράξουμε κάθε ευκαιρία που θα μας δοθεί και θα μας χαρίσει ένα καλύτερο αύριο . Ένα αύριο που θα πρεσβέυει την πρόοδο , την εξέλιξη , την ισότητα , την ελευθερία . Που θα προτάσσει τον αγώνα και την πάλη , που δεν θα φοβάται να επαναστατήσει και να αντισταθεί . Ένα αύριο για σένα , για μένα , για τα παιδιά μας , μια αντίδραση σε όλους εκείνους που δεν πιστεύουν στις δυνάμεις μας και στρέφονται αλλού , προς άλλη κατεύθυνση , σε εκείνους που τους λένε όλα όσα θέλουν να ακούσουν , με καρφωμένο το ψεύτικο αισιόδοξο χαμόγελο στα χείλη τους . Μιας και ορισμένοι το προτιμούν , απ' της κραυγής και της μάχης των αγωνιστών , το ματωμένο χείλος .
Παναγιώτα Κ.
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κανείς τί πραγματικά συνέβη κατά τη διάρκεια αυτών των επτά χρόνων , τί συνέβη την ιστορική νύχτα της 17ης Νοεμβρίου , μπροστά και πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου , όμως , δεν είναι μόνο η γνώση που θέλουμε να αγγίξουμε και να κατανοήσουμε , αλλά το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου και δή του νέου ανθρώπου . Η λάβα που σιγοβράζει μέσα στις ψυχές των νέων είναι ικανή , να κάψει και να ισοπεδώσει κάθε εμπόδιο στο διάβα της . Η λάβα αυτή , που πηγάζει μέσα από την αγάπη για τη ζωή και την ελευθερία . Η κινητήριος δύναμη που το Νοέμβρη του 1973 ενθάρρυνε τους φοιτητές να θάψουν κάθε πιθανό φόβο και κάθε δισταγμό , και να βγούν στους δρόμους με κίνδυνο να χάσουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή . Να ανεβούν σε μία πύλη και να την τιμήσουν μέχρι το έσχατο σημείο . Μιά πύλη που συμβολίζει την παιδεία , την ελευθερία , τη δημοκρατία , μια πύλη που την άγιασαν με το γλυκό αίμα της νιότης τους να κυλάει αργά πάνω στα κάγκελα της και να τη μυρώνει , να την ανασταίνει . Και μαζί με την ανάσταση γύρισε η ελευθερία που είχε λείψει απ' τον τόπο , και διαλύθηκε το μαύρο σύννεφο που κατάπινε συνεχώς τον ήλιο τους , το ήλιο μου , τον ήλιο μας . Το φώς της γνώσης , το φως της νιότης , που μας λούζει και θα μας λούζει για αρκετά χρόνια ακόμα , μέχρι να πάψουμε να είμαστε νέοι και μαζί με τη νιότη μας να τιθασεύσει και η ψυχή μας .
Ωστόσο , γνωρίζοντας αρκετά καλά μελετώντας ιστορια πως τα γεγονότα είναι ίδια , και πως το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα και ο χρόνος , αυτά τα πρόσωπα , που θα κλιθούν να υπερασπιστούν και εκείνα με τη σειρά τους τα δεδουλευμένα των προηγούμενων γενεών , ίσως και να είμαστε εμείς . Και πρότυπά μας εκείνοι . Εκείνα τα γελαστά παιδιά που αψήφισαν το θάνατο , και χύθηκαν στους δρόμους σαν τη βροχή , να ξυπνήσουν μέσα στις καρδιές των φοβισμένων ανθρώπων , συναισθήματα φιλελευθερικά , αισθήματα που κοιμόντουσαν βαθιά μέχρι τότε στις ψυχές τους . Που τόλμησαν να τα βάλουν με την αρχή , με την εξουσία που "αποφάσιζε και διέταζε" , που καταπατούσε δικαιώματα και αξίες στο όνομα της φιλελευθεροποίησης . Μια μάσκα , που χάρις τις εξεγέρσεις και τις διαμαρτυρίες των φοιτητων έπεσε , και αποκαλύφθηκε το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο της χούντας , που μέχρι τότε φρόντιζαν να το κρύβουν , να το ωραιοποιούν .
Οφείλουμε κι εμείς λοιπόν , σε εμάς τους ίδιους , και στο ένδοξο παρελθόν μας να αγωνιστούμε για όσα οι σημερινές κυβερνήσεις μας στερούν και μας υποβαθμίζουν , αυτή τη φορά , στο όνομα της δημοκρατίας και της ενότητας . Πρέπει λοιπόν να παλέψουμε για ένα μέλλον που προβλέπεται δύσκολο και δύσβατο , πρέπει να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε κάθε στιγμή της ημέρας , πρέπει να αδράξουμε κάθε ευκαιρία που θα μας δοθεί και θα μας χαρίσει ένα καλύτερο αύριο . Ένα αύριο που θα πρεσβέυει την πρόοδο , την εξέλιξη , την ισότητα , την ελευθερία . Που θα προτάσσει τον αγώνα και την πάλη , που δεν θα φοβάται να επαναστατήσει και να αντισταθεί . Ένα αύριο για σένα , για μένα , για τα παιδιά μας , μια αντίδραση σε όλους εκείνους που δεν πιστεύουν στις δυνάμεις μας και στρέφονται αλλού , προς άλλη κατεύθυνση , σε εκείνους που τους λένε όλα όσα θέλουν να ακούσουν , με καρφωμένο το ψεύτικο αισιόδοξο χαμόγελο στα χείλη τους . Μιας και ορισμένοι το προτιμούν , απ' της κραυγής και της μάχης των αγωνιστών , το ματωμένο χείλος .
Παναγιώτα Κ.
