Πόλεμος..μιλώντας κάπως γενικά.......

Ένας ο Άρης σα σαλέψει και σκορπίσει τη σιωπή 

Κάποιου άμαχου η πίστη κι η ζωή του θα χαθεί 

Κι αν γεμίσει ο κόσμος τούτος με τη σάρκα του παιδιού

Θα πουλούν μαζί κι εκείνο σε τσουβάλια του κιλού 

Σαν την άμμο που χωρίζει τον διψώντ’ απ’ το νερό 

Το συμφέρον ξεχειλίζει δυνατό και ισχυρό

Κι αν τις κάμερες ταΐσουν το δικό τους το φαΐ 

Μονομιάς τούτος ο κόσμος θα ναι πάλι όπως πριν

μα όταν οι έρημοι παγώσουν κι όταν σπάσουν τα γυαλιά 

Πάλι στέγες να γκρεμίζουν για να φτιάξουν εκκλησιά 

Και στα σίδερα πιασμένοι τους καπνούς θα κυνηγούν 

Δίχως έλεο κι ελπίδα απ’ τη δύνη να σωθούν 

Οι φωνές παιδιών λυγάνε τους καλούς τους χειρισμούς

Κι έτσι ευθύς τα πολεμάνε με ακρωτηριασμούς 

Πολεμάνε απ’ τις καρέκλες τα γραφεία τ’ ακριβά 

Και πετούν χειροβομβίδες δεξιά κι αριστερά 

Πολεμούν δίχως να φταίνε με το δίκιο οδηγό

Κι από κάτω οι τρομοκράτες να διψούνε για νερό 

Μπρος στα κάλλη του πολέμου ο εχθρός αιμοδιψής 

Με μια κάμερα ζητάει στο φακό του να στηθείς

Να του δείξεις του παιδιού σου το κορμί που ναι νεκρό

Να πουλήσεις τη ζωή σου δίχως όσιο κι ιερό 

Υπερθέαμα για λίγους, λίγο δράμα στων οκτώ

Να γεμίσουνε με τύψεις ένα έθνος νηστικό

Κι ως οι νόμοι μας ορίζουν άξιους πολιτισμού 

Στέλνουμε σ’ αυτούς ελπίδες μ’ ένα like στο fb

Κι έτσι μέσα στη γαλήνη η ψυχή μας θα χαθεί

Κι ας ο πόλεμος στον κόσμο έτσι απλά συνεχισθεί

Γιατί ο άνθρωπος δεν ξέρει από που να καλυφθεί

Και τη λύπη του την τρέφει απ’ των άλλων τη ζωή

Και σαν ζει τα δράματά τους όντας τηλεθεατής

Του πουλούν τα κλάματά τους σ’ ευκαιρίες μισοτιμής

Γιατί ξέρουν πως το αίμα ανεβάζει το κασέ

Κι ας ο Έλληνας ψωνίζει το ψωμί του βερεσέ

Κι όσο ακούει το παραμύθι για αντάρτες και λοιπούς

Τόσο εκείνος θα ψωνίζει απ’ τους σπόνσορες “θεούς” 

Και θα κλείνει την τιβί του μ’ αισθημ’ ανακουφισμού 

Κι ας στοιχειώνει τη ζωή του ο φόβος του κατακλυσμού

Μα αν στο βάθος το κοιτάξεις μες στα μάτια το παιδί

Μοναχά θα δεις γραμμένο μες στο βλέμμα το γιατί 

Γιατί γέμισε με μίσος και με πόνο τουτ’ η γης

Γιατί οι άνθρωποι να φεύγουνε πικρά τόσο νωρίς

Ν’ απαντήσει δε λογιέται καθαρά κανείς θνητός

Σωτηρία περιμένει να του δώσει ένας μισθός 

Και σιωπά δεν αντικρίζει το κακόμοιρο παιδί

Μοναχά στήνει καρτέρι για να πιάσει την καλή 

Τελικά τούτος ο κόσμος δεν αξίζει στα παιδιά 

Τόσο αίμα δεν χρωστάνε σε κυβέρνηση καμιά 

Μα ποιος νοιάζεται για ‘κείνα και τον πόνο το σκληρό

όλοι άπραγοι ταγμένοι στων χρημάτων το βωμό 

Στέκουν ήρωες προστάτες των μεγάλων αρχηγών

Και στο αίμα τους ας πήζει η στρατιά των χημικών

Φτάνει οι τσέπες να γεμίζουν των ανώτερων θεριών

Και ο τόπος ας γεμίζει με υπολείμματα παιδιών 

WeirdP.