Πολλές φορές, το να γράφεις και να ασκείς κριτική σε άλλους είναι πιο εύκολο από το να κάνεις κριτική σε εσένα τον ίδιο και να παραδέχεσαι τα λάθη σου. Δεν έχω μιλήσει ποτέ για μένα. Αφήνω όσα γράφω να μιλούν για μένα, για την προσωπικότητά μου, τις απόψεις μου. Τα γραπτά μου κι εκείνο το παράξενο χρωματιστό καπέλο που ελπίζω να γίνει στο μέλλον το χαρακτηριστικό μου. Πριν λίγη ώρα τελείωσε μια ταινία που παρακολουθούσα στην τηλεόραση (που τόσο κατακρίνω) η οποία ειλικρινά με άγγιξε, μου "μίλησε". Η ταινία αυτή διαδραματιζόταν στο Σινσινάτι της Αμερικής και μιλούσε για την οικονομική κρίση η οποία έπληττε Αμερικανούς και μη κατά τη διάρκεια της Παγκόσμια Οικονομικής ύφεσης του 1929. Η ιστορία αυτή δεν αφορούσε την οικονομία ως επιστήμη, ούτε το χρηματιστήριο, ούτε τις τράπεζες, ούτε τίποτα από αυτά. Αφορούσε τους ανθρώπους οι οποίοι τυφλωμένοι από την λάμψη και την κοινωνική καταξίωση μετέτρεψαν την ήδη ταξική κοινωνία τους σε ακόμη πιο ταξική, δημιουργώντας μια νέα τάξη μέσα στην οποία πετούσαν όλους εκείνους που πια δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Όταν όμως όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρισκόντουσαν, επιτρέψτε μου, στο χείλος του γκρεμού, όλα έγιναν κάπως πιο "ελαστικά" και οι άνθρωποι ήρθαν πιο κοντά.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. Αυτό το οποίο βιώνουμε εμείς σήμερα, όταν λέω εμείς εννοώ η ανθρώπινη κοινότητα, έχουν βιώσει εκατομμύρια άνθρωποι πολύ πριν από εμάς. Χρησιμοποιώντας μια εικόνα από την καθημερινή, θα ήθελα να εκφράσω την απορία μου, γιατί πέφτουμε ξανά και ξανά σε αυτήν την τρύπα που μόνοι μας κλείνουμε και ξανανοίγουμε. Θα μου πείτε, η ιστορία επαναλαμβάνεται, κάτι που έχω πει κι εγώ στο παρελθόν, όμως αυτό δεν λύνει το πρόβλημά μας. Γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη υπάρχει πρόβλημα που δεν λύνεται γράφοντας και λέγοντας, λύνεται πράττοντας.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. Αυτό το οποίο βιώνουμε εμείς σήμερα, όταν λέω εμείς εννοώ η ανθρώπινη κοινότητα, έχουν βιώσει εκατομμύρια άνθρωποι πολύ πριν από εμάς. Χρησιμοποιώντας μια εικόνα από την καθημερινή, θα ήθελα να εκφράσω την απορία μου, γιατί πέφτουμε ξανά και ξανά σε αυτήν την τρύπα που μόνοι μας κλείνουμε και ξανανοίγουμε. Θα μου πείτε, η ιστορία επαναλαμβάνεται, κάτι που έχω πει κι εγώ στο παρελθόν, όμως αυτό δεν λύνει το πρόβλημά μας. Γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη υπάρχει πρόβλημα που δεν λύνεται γράφοντας και λέγοντας, λύνεται πράττοντας.
Δεν είμαι ούτε οικονομολόγος, ούτε επιστήμονας, ούτε έχω πολλές γνώσεις στον τομέα της πολιτικής και της οικονομίας, όμως ξέρω πως να διαχειριστώ την τσέπη που διαθέτω κι αυτό είναι προσόν και προνόμιο να μπορεί κάποιος να διαχειρίζεται και προπάντων να μπορεί να διαθέτει μια τσέπη. Όλα ξεκινούν από εκεί. Από την τσέπη, το σπίτι κι ύστερα προχωράμε στα πιο μεγάλα και πιο σύνθετα. Η πολιτική και της οικονομία δεν είναι μόνο για εκείνους που έχουν σπουδάσει και έχουν διπλώματα στα χέρια τους, είναι για όλους εκείνους που με 300 ευρώ τα βγάζουν πέρα με ενοίκια, νερά, φώτα, τηλέφωνα, φόρους και λοιπές οφειλές, όπως συνηθίζουν να βαφτίζουν οι "καλές" μας τράπεζες τα χρέη. Εάν από εκείνων το στόμα πρέπει να παρθεί η μπουκιά που θα συμπληρώσει τη δόση του δανείου που ποτέ ουσιαστικά δεν τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του, τότε εκείνων η φωνή πρέπει να ακουστεί αφήνοντας τα σεις και τα σας στην άκρη και βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους. Ο άνθρωπος που ξέρει πως να τα βγάλει πέρα με έναν υποτυπώδη ως ανύπαρκτο μισθό, δεν χρειάζεται μαθήματα οικονομίας για να καταλάβει πως κάποιος του τρυπάει την τσέπη που ο ίδιος μπαλώνει καθημερινά.
Σήμερα λοιπόν, είδα κάτι που όπως είπα και παραπάνω με άγγιξε. Οι άνθρωποι εκείνοι της ταινίας είχαν χρήματα και τα έχασαν, είχαν σπίτι και το έχασαν, όμως δεν έπαψαν να είναι άνθρωποι, φόρεσαν κουρέλια, έπλυναν για άλλους μαγείρεψαν για άλλους και γέλασαν ξανά. Επτά άτομα σε ένα σπίτι, έμαθαν να μην λυπούνται για αυτά που έχασαν αλλά να χαίρονται γι αυτά που έχουν. Το γεγονός ότι μας επιτρέπουν να "παίζουμε" με τα λεφτά δεν σημαίνει ότι μας ανήκουν απαραίτητα, ίσως θα έπρεπε να εστιάζουμε περισσότερο σε εκείνα που μας ανήκουν, όπως είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, η οικογένειά μας, οι φίλοι μας, οι γείτονές μας, οι άνθρωποί μας, ΕΜΕΙΣ. Τα πράγματα πουλιούνται κι αγοράζονται. Ο άνθρωπος είναι μια αξία από μόνη της και δεν μπορεί κανένας, επιτρέψτε μου, τοκογλύφος και τραπεζίτης, να τη μειώσει και να την υποβαθμίσει. Ο άνθρωπος χτίζει την κοινωνία του και ο ίδιος την γκρεμίζει και τη χτίζει ξανά, φτάνει να υπάρχει το μεράκι, η θέληση, ο τσαμπουκάς, λίγη λάσπη και λίγο νερό, όλα τ' άλλα ας τα αφήσουμε στους επιστήμονες να τα μελετήσουν κι εμείς ας κρατήσουμε την ουσία, κι όταν λέω εμείς εννοώ όλη η ανθρώπινη κοινότητα και μαζί μια μαθήτρια λυκείου που παλεύει με το σύστημα γράφοντας κι ελπίζοντας πως κάποιος κάπου θα θελήσει να τη διαβάσει..
WeirdP. ή κατά κόσμον Παναγιώτα Καραγιαννίδη
Κοριτσάκι, έχεις το χάρισμα, σου το έχω ξαναπεί. Κράτα όμως και τούτο από μένα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο ο συνειδητοποιημένος ταξικά άνθρωπος μπορεί να αντιπαλέψει επί της ουσίας το απάνθρωπο οικονομικοπολιτικό σύστημα του καπιταλισμού που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Προς την κατεύθυνση της απόκτησης ταξικής συνείδησης, λοιπόν, πρέπει να δουλέψουμε όλοι.
Δε λέω τίποτα περισσότερο, από αυτό που εσύ με πιο απλά λόγια επισημαίνεις.
Θα χαίρομαι πάντα να σε διαβάζω.