Εμείς οι καλλιτέχνες , είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μέσα στον πόνο και τη μοναξιά . Λένε πως είμαστε τρελοί και το πιστεύουν . Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν μπορεί να μας καταλάβει . Για τούτη την κοινωνία , είμαστε άνθρωποι παράξενοι , νευρικοί , απρόβλεπτοι , πλάσματα που τις περισσότερες φορές καταλήγουν παρεξηγημένα και μόνα . Τα ρώτησε όμως ποτέ κανείς αυτά τα πλάσματα γιατί είναι μόνα ; Μοναδικός τους φίλος η μελαγχολία και η μοναξιά . Γιατί όμως ; Γιατί ; Ποιός μας ρώτησε πραγματικά γιατί είμαστε μόνοι ; Μεν μας θέλει η κοινωνία μόνους . Κι έτσι , υποφέρουμε στην ουσία από τυς ανθρώπους και τις κοινωνίες που ήρθαμε στον κόσμο για να αλλάξουμε . Πόσος πόνος , πόση οργή χαραγμένη στα μάτια μας . Οργή που πηγάζει από τη διαφορετικότητά μας . Είμαστε οργισμένοι με τον εαυτό μας επειδή δεν είμαστε σαν τους άλλους . Τον μισούμε . Θέλουμε τον κόσμο κοντά μας , αλλά και πάλι τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα . Πονάμε πάλι . Γιατί είμαστε άλλοι . Δεν έχουμε πατρίδα , δεν έχουμε σταθερότητα . Τα κοινωνικά στερεότυπα μας κυνηγούν και μας κατατρέχουν . Κανείς δεν μας καταλαβαίνει . Κανένας δεν μπορεί . Δεν μπορεί να καταλάβει πως αντιλαμβανόμαστε εμείς τον κόσμο , πως δεχόμαστε τα ερεθίσματα .
Λένε πως τα μάτια είναι οι καθρέπτες της ψυχής , όμως ποιος να μας το λεγε ότι η ψυχή μας θα είναι τόσο χαώδης και ευαίσθητη . Θέλουμε να τα δίνουμε όλα . Ακόμα και εκείνα που δεν έχουμε . Το μόνο που ζητάμε είναι απαντήσεις , όμως και πάλι κανένας δεν διατίθεται να μας τις δώσει , παρά μας παροτρύνουν να περιμένουμε μέχρι εμείς οι ίδιοι να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας . Και πάλι πόνος και πάλι οργή . Που είναι η ξεγνοιασιά της εφηβείας ; Που είναι κρυμμένη η αθωότητα της νιότης ; Για μας είναι όλα μύθοι . Ζούμε τα πάντα , για πάντα και παντού . Δεν περιμένουμε τα χρόνια να περάσουν . Στη ζωή μας παντού ένταση . Στο λόγο , στη γραφή , στη σκέψη , στην πράξη . Μόνο που οι άλλοι δεν το βλέπουν και μας κυνηγούν . Μας ζητούν το λόγο γιαυτό που είμαστε , θαρρείς πως ξέρουμε τι θ' απαντήσουμε .. Μας αγαπούν γιαυτό που δίνουμε , όταν σταματάμε να δίνουμε , τότε αρχίζουν να βλέπουν πάνω μας τις ατέλειες της φύσης . Η μοναξιά και πάλι φίλη μας καταδιώκεται κι εκείνοι από εκείνους που επιδιώκουν το φυσιολογικό . Ποιός θα τους πει όμως ότι δεν είμαστε φυσιολογικοί . Κοροϊδεύουν , ειρωνεύονται , ειρωνεύονται , γελάνε , νομίζουν ότι όλα αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού . Δεν διανοούνται καν το γεγονός ότι έτσι γεννηθήκαμε και έτσι θα πεθάνουμε . Κι έρχεται πάλι η φωνή τους να μας πει πως είμαστε τρελοί . Ποιος διάολε είναι τρελός ;;;;;!!!!! Ποιος ;! Δεν ξέρουν . Κι όμως το λένε και το ξαναλένε . Νομίζουν πως θα μας συνεφέρουν , πως θα μας επαναφέρουν στην αλήθεια και την πραγματικότητά τους . Δεν μας ρώτησαν όμως αν θέλουμε να αποποιηθούμε τη δική μας αλήθεια και τη δική μας πραγματικότητα .
Το μόνο που ζητάμε είναι απαντήσεις , όμως κανένας δεν τις δίνει . Το παίζουν θλιμμένοι και συντετριμμένοι . Πάντα πιο πολύ απο μας . Ίσως και να 'ναι . Ποιος ξέρει . Ίσως ανάμεσα στα βρισίδια και τις φωνές να καταλαβαίνουν έστω και λίγο πόσο διαφορετικοί είμαστε και να φοβούνται . Ίσως από κει να πηγάζει η λύπη τους . Η φερόμενη ως οδυνηρή κι επώδυνη τούτη λύπη τους . Αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι ότι κανένας δεν πονά και δεν υποφέρει περισσότερο από μας τους ίδιους που πολεμάμε κάθε μέρα τον εαυτό μας για να προσαρμοστεί στα δικά τους πρότυπα και στα δικά τους ιδανικά . Νομίζουν πως φτάνει να μας ανέχονται . Δεν είναι έτσι . Δεν ήταν ποτέ έτσι . Εμείς παλεύουμε , εμείς υποφέρουμε . Φτάνουμε σε σημείο να μισούμε τον εαυτό μας . Κι αυτό γιατί ; Γιατί δεν τους αρέσουμε , γιατί είμαστε διαφορετικοί . Γιατί η φύση μας αδίκησε προικίζοντάς μας με αυτό το χάρισμα .
Θέλουμε να τρέξουμε , όμως τα πόδια μας είναι δεμένα . Τα φτερά μας κομμένα . Ψάχνουμε μούσες παντού . Στο σχολείο , στη συγκοινωνία , στη δουλειά , στο δρόμο , στο πάρκο , στην πολυκατοικία , στη γειτονιά . Βλέπουμε τα πάντα σαν λευκούς καμβάδες που αποζητούν από μας να τους δώσουμε λίγο χρώμα, λίγη ζωή . Λίγη από τη δική μας .
Λίγο πόνο , λίγη χαρά , λίγο κλάμα , λίγη αγάπη . Όλα από λίγο . Μόνο τόσο αντέχει η κοινωνία από μας , μόνο λίγο . Μόνο ένα κομματάκι απ' την ψυχή μας . Και την υπόλοιπη ; Τι να την κάνουμε την υπόλοιπη ; Θέλουν να την πετάξουμε μακριά , να φύγει , να μην τους γίνεται βάρος . Να τη θάψουμε και μαζί της να θάψουμε τις σκέψεις μας , τα λόγια μας , τα όνειρά μας , μόνο και μόνο για να κερδίσουμε λίγη αποδοχή . Θαρρείς πως ρώτησε κανείς αν υπάρχει χωματερή τόσο μεγάλη για να την χωρέσει .
Λένε πως τα μάτια είναι οι καθρέπτες της ψυχής , όμως ποιος να μας το λεγε ότι η ψυχή μας θα είναι τόσο χαώδης και ευαίσθητη . Θέλουμε να τα δίνουμε όλα . Ακόμα και εκείνα που δεν έχουμε . Το μόνο που ζητάμε είναι απαντήσεις , όμως και πάλι κανένας δεν διατίθεται να μας τις δώσει , παρά μας παροτρύνουν να περιμένουμε μέχρι εμείς οι ίδιοι να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας . Και πάλι πόνος και πάλι οργή . Που είναι η ξεγνοιασιά της εφηβείας ; Που είναι κρυμμένη η αθωότητα της νιότης ; Για μας είναι όλα μύθοι . Ζούμε τα πάντα , για πάντα και παντού . Δεν περιμένουμε τα χρόνια να περάσουν . Στη ζωή μας παντού ένταση . Στο λόγο , στη γραφή , στη σκέψη , στην πράξη . Μόνο που οι άλλοι δεν το βλέπουν και μας κυνηγούν . Μας ζητούν το λόγο γιαυτό που είμαστε , θαρρείς πως ξέρουμε τι θ' απαντήσουμε .. Μας αγαπούν γιαυτό που δίνουμε , όταν σταματάμε να δίνουμε , τότε αρχίζουν να βλέπουν πάνω μας τις ατέλειες της φύσης . Η μοναξιά και πάλι φίλη μας καταδιώκεται κι εκείνοι από εκείνους που επιδιώκουν το φυσιολογικό . Ποιός θα τους πει όμως ότι δεν είμαστε φυσιολογικοί . Κοροϊδεύουν , ειρωνεύονται , ειρωνεύονται , γελάνε , νομίζουν ότι όλα αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού . Δεν διανοούνται καν το γεγονός ότι έτσι γεννηθήκαμε και έτσι θα πεθάνουμε . Κι έρχεται πάλι η φωνή τους να μας πει πως είμαστε τρελοί . Ποιος διάολε είναι τρελός ;;;;;!!!!! Ποιος ;! Δεν ξέρουν . Κι όμως το λένε και το ξαναλένε . Νομίζουν πως θα μας συνεφέρουν , πως θα μας επαναφέρουν στην αλήθεια και την πραγματικότητά τους . Δεν μας ρώτησαν όμως αν θέλουμε να αποποιηθούμε τη δική μας αλήθεια και τη δική μας πραγματικότητα .
Το μόνο που ζητάμε είναι απαντήσεις , όμως κανένας δεν τις δίνει . Το παίζουν θλιμμένοι και συντετριμμένοι . Πάντα πιο πολύ απο μας . Ίσως και να 'ναι . Ποιος ξέρει . Ίσως ανάμεσα στα βρισίδια και τις φωνές να καταλαβαίνουν έστω και λίγο πόσο διαφορετικοί είμαστε και να φοβούνται . Ίσως από κει να πηγάζει η λύπη τους . Η φερόμενη ως οδυνηρή κι επώδυνη τούτη λύπη τους . Αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι ότι κανένας δεν πονά και δεν υποφέρει περισσότερο από μας τους ίδιους που πολεμάμε κάθε μέρα τον εαυτό μας για να προσαρμοστεί στα δικά τους πρότυπα και στα δικά τους ιδανικά . Νομίζουν πως φτάνει να μας ανέχονται . Δεν είναι έτσι . Δεν ήταν ποτέ έτσι . Εμείς παλεύουμε , εμείς υποφέρουμε . Φτάνουμε σε σημείο να μισούμε τον εαυτό μας . Κι αυτό γιατί ; Γιατί δεν τους αρέσουμε , γιατί είμαστε διαφορετικοί . Γιατί η φύση μας αδίκησε προικίζοντάς μας με αυτό το χάρισμα .
Θέλουμε να τρέξουμε , όμως τα πόδια μας είναι δεμένα . Τα φτερά μας κομμένα . Ψάχνουμε μούσες παντού . Στο σχολείο , στη συγκοινωνία , στη δουλειά , στο δρόμο , στο πάρκο , στην πολυκατοικία , στη γειτονιά . Βλέπουμε τα πάντα σαν λευκούς καμβάδες που αποζητούν από μας να τους δώσουμε λίγο χρώμα, λίγη ζωή . Λίγη από τη δική μας .
Λίγο πόνο , λίγη χαρά , λίγο κλάμα , λίγη αγάπη . Όλα από λίγο . Μόνο τόσο αντέχει η κοινωνία από μας , μόνο λίγο . Μόνο ένα κομματάκι απ' την ψυχή μας . Και την υπόλοιπη ; Τι να την κάνουμε την υπόλοιπη ; Θέλουν να την πετάξουμε μακριά , να φύγει , να μην τους γίνεται βάρος . Να τη θάψουμε και μαζί της να θάψουμε τις σκέψεις μας , τα λόγια μας , τα όνειρά μας , μόνο και μόνο για να κερδίσουμε λίγη αποδοχή . Θαρρείς πως ρώτησε κανείς αν υπάρχει χωματερή τόσο μεγάλη για να την χωρέσει .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου