Η παρακαταθήκη του χθες...στο αύριο..

 Θα μπορούσα να διηγηθώ για μια ακόμη φορά την ιστορία των επτά χρόνων που η Ελλάδα στερήθηκε των δικαιωμάτων , να εκφράζεται , να έχει άποψη , να προβληματίζεται , να ζει . Να αρχίσω να εξιστορώ το πως ξεκίνησε και το πως τελείωσε αυτός ο , με όλη τη σημασία της λέξεως, εφιάλτης εις βάρος των έως τότε ελεύθερων πολιτών της Ελλάδας . Να διηγηθώ μαρτυρίες , να εκθέσω ντοκουμέντα , να , να , να .
 Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κανείς τί πραγματικά συνέβη κατά τη διάρκεια αυτών των επτά χρόνων , τί συνέβη την ιστορική νύχτα της 17ης Νοεμβρίου , μπροστά και πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου , όμως , δεν είναι μόνο η γνώση που θέλουμε να αγγίξουμε και να κατανοήσουμε , αλλά το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου και δή του νέου ανθρώπου . Η λάβα που σιγοβράζει μέσα στις ψυχές των νέων είναι ικανή , να κάψει και να ισοπεδώσει κάθε εμπόδιο στο διάβα της . Η λάβα αυτή , που πηγάζει μέσα από την αγάπη για τη ζωή και την ελευθερία . Η κινητήριος δύναμη που το Νοέμβρη του 1973 ενθάρρυνε τους φοιτητές να θάψουν κάθε πιθανό φόβο και κάθε δισταγμό , και να βγούν στους δρόμους με κίνδυνο να χάσουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή . Να ανεβούν σε μία πύλη και να την τιμήσουν μέχρι το έσχατο σημείο . Μιά πύλη που συμβολίζει την παιδεία , την ελευθερία , τη δημοκρατία , μια πύλη που την άγιασαν με το γλυκό αίμα της νιότης τους να κυλάει αργά πάνω στα κάγκελα της και να τη μυρώνει , να την ανασταίνει . Και μαζί με την ανάσταση γύρισε η ελευθερία που είχε λείψει απ' τον τόπο , και διαλύθηκε το μαύρο σύννεφο που κατάπινε συνεχώς τον ήλιο τους , το ήλιο μου , τον ήλιο μας . Το φώς της γνώσης , το φως της νιότης , που μας λούζει και θα μας λούζει για αρκετά χρόνια ακόμα , μέχρι να πάψουμε να είμαστε νέοι και μαζί με τη νιότη μας να τιθασεύσει και η ψυχή μας .
 Ωστόσο , γνωρίζοντας αρκετά καλά μελετώντας ιστορια πως τα γεγονότα είναι ίδια , και πως το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα και ο χρόνος , αυτά τα πρόσωπα , που θα κλιθούν να υπερασπιστούν και εκείνα με τη σειρά τους τα δεδουλευμένα των προηγούμενων γενεών , ίσως και να είμαστε εμείς . Και πρότυπά μας εκείνοι . Εκείνα τα γελαστά παιδιά που αψήφισαν το θάνατο , και χύθηκαν στους δρόμους σαν τη βροχή , να ξυπνήσουν μέσα στις καρδιές των φοβισμένων ανθρώπων , συναισθήματα φιλελευθερικά , αισθήματα που κοιμόντουσαν βαθιά μέχρι τότε στις ψυχές τους . Που τόλμησαν να τα βάλουν με την αρχή , με την εξουσία που "αποφάσιζε και διέταζε" , που καταπατούσε δικαιώματα και αξίες στο όνομα της φιλελευθεροποίησης . Μια μάσκα , που χάρις τις εξεγέρσεις και τις διαμαρτυρίες των φοιτητων έπεσε , και αποκαλύφθηκε το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο της χούντας , που μέχρι τότε φρόντιζαν να το κρύβουν , να το ωραιοποιούν .
  Οφείλουμε κι εμείς λοιπόν , σε εμάς τους ίδιους , και στο ένδοξο παρελθόν μας να αγωνιστούμε για όσα οι σημερινές κυβερνήσεις μας στερούν και μας υποβαθμίζουν , αυτή τη φορά , στο όνομα της δημοκρατίας και της ενότητας . Πρέπει λοιπόν να παλέψουμε για ένα μέλλον που προβλέπεται δύσκολο και δύσβατο , πρέπει να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε κάθε στιγμή της ημέρας , πρέπει να αδράξουμε κάθε ευκαιρία που θα μας δοθεί και θα μας χαρίσει ένα καλύτερο αύριο . Ένα αύριο που θα πρεσβέυει την πρόοδο , την εξέλιξη , την ισότητα , την ελευθερία . Που θα προτάσσει τον αγώνα και την πάλη , που δεν θα φοβάται να επαναστατήσει και να αντισταθεί . Ένα αύριο για σένα , για μένα , για τα παιδιά μας , μια αντίδραση σε όλους εκείνους που δεν πιστεύουν στις δυνάμεις μας και στρέφονται αλλού , προς άλλη κατεύθυνση , σε εκείνους που τους λένε όλα όσα θέλουν να ακούσουν , με καρφωμένο το ψεύτικο αισιόδοξο χαμόγελο στα χείλη τους . Μιας και ορισμένοι το προτιμούν , απ' της κραυγής και της μάχης των αγωνιστών , το ματωμένο χείλος .  
Παναγιώτα Κ. 

ΜΙΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΛΙΜΝΑΖΟΥΣΑ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ

 Τα λόγια κάποιων , μοιάζουν με κώδικα html . Στην αρχή φαίνονται πως κρύβουν κάτι ξεχωριστό μέσα τους , όμως διαπιστώνουμε πως αποτελούν κάτι τόσο σύνηθες και ανιαρό , που ένα Alt Ctr Del φτάνει για να υπολογίσουμε την αξία τους . Όσο εξοικειωμένοι κι αν είμαστε με το αντικείμενο , για τον εγκέφαλό μας , είναι μία ακόμη ανούσια αράδα . Το ξέρουμε , μα συνεχίζουμε να ακούμε . Το συναίσθημα μερικές φορές είναι πιό δυνατό από τη λογική . Ξέρεις ποιό είναι το σωστό . Όμως δεν το κάνεις . Περιμένεις να καλυτερέψουν τα πράγματα , κι ας μην υπάρχει καμιά ελπίδα .Όλα συνδέονται , καθώς όταν σου λείπει κάποιος , ο χώρος και ο χρόνος , αποτελούν δύο έννοιες που σε πνήγουν αδιάκοπα . Ο χώρος είναι πολύ στενός για να χωρέσει την γεμάτη από συναισθήματα ψυχή σου , και ο χρόνος περνάει τόσο αργά , που κάθε ανάσα γίνεται όλο και πιό βαριά , όλο και πιό αδύναμη . Θα μπορούσα να αφιερώσω το εν λόγω κείμενο , σε όλες εκείνες τις σκέψεις που αδιάκοπα βομβαρδίζουν το νού και όχι μόνο . Όμως , δεν θα το κάνω . Καθώς κι αυτό με τη σειρά του , θα αποτελεί κάτι συνηθισμένο . Και όπως έχετε καταλάβει , το συνηθισμένο δεν είναι το ζητούμενό μας . Ίσως πολλές φορές να μας <βολεύει> , να μας ξεκουράζει , να μας απαλλάσσει απ' το μόχθο για την αναζήτηση της αλήθειας , όμως είναι ταυτόχρονα και αυτό , που μας αναγκάζει να μένουμε για πάντα στάσιμοι , και να κολυμπάμε σε λιμνάζοντα ύδατα .
 Όμως υπάρνει και η άποψη , πως τα πάντα είναι στο μυαλό μας . Πως όλα είναι μια ιδέα . Δηλαδή ακόμα και εγώ , που αυτή τη στιγμή γράφω , μπορεί να μην είμαι πραγματικά αυτό που φαινομενικά είμαι , αλλά να είμαι κάτι άλλο....άνδρας , γυναίκα , παιδί ; Κάτι απότομα σταματά τους συλλογισμούς μου και με επαναφέρει στην πραγματικότητα . Κάτι που λέγεται λογική . Και τί είναι η λογική ; Λογική είναι η ικανότητα του να σκεφτόμαστε και να πράττουμε , πέρα από προσωπικά πάθη και νόμους περί ισχυροτέρων . Κάτι που με εμποδίζει να φέρω στο μυαλό μου μια σουρεαλιστική εικόνα μου και να πεισθώ πως είναι αληθινή . Όμως ας επιστρέψουμε στα προηγούμενα , και ας προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε μια δική μας ερμηνεία και άποψη στο ερώτημα για το αν η το μυαλό και η λογική μπορούν να εξηγήσουν τα πάντα . Μπορούν άραγε ; Μπορεί ένας μαθηματικός τύπος να σου εξηγήσει τί είναι αυτό που νιώθεις όταν φέρνεις με το νου σου πρόσωπα που αγαπάς ; Μπορεί μια χημική ένωση να σου ερμηνεύσει αυτή τη ρίγη που σε διαπερνά διαισθανόμενος πως κάτι κακό πρόκειται να συμβεί ; Αέρας.... Καθόλου λογική απάντηση . Η2Ο...όχι...2χ=6y....ούτε.....Άρα , η απάντηση είναι κάτι πιο σύνθετο . Είναι ένας συνδυασμός κοσμολογίας , ανθρωπολογίας , βιολογίας , χημείας κ.ο.κ . Συμφωνώ με την άποψη του μορίου , του ατόμου , του ηλεκτρονίου...όμως κάτι δεν μου πάει καλά....πώς είναι δυνατόν να συνέβησαν τόσες απανωτές συμπτώσεις για να φτάσει ο κόσμος από τον πάγο , στην ύψιστη τεχνολογία του 2013 ;
 Ο καθένας έχει το δικαίωμα να δώσει τη δική του ερμηνεία , να την πιστέψει και να ζήσει σύμφωνα με αυτή . Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε σήμερα , είναι ένα δημιούργημα (;) Όπως και ο άνθρωπος . Της φύσης (;) Του ουρανού(;) Της θάλασσας(;) . Η βεβαιότητα σε αυτό το θέμα αποτελεί όρο άγνωστο.. Διότι ποτέ και κανείς δεν κατάφερε να εξηγήσει τί είναι αυτό που σε παρακινεί να γνωρίσεις τον κόσμο σου και να αναζητήσεις το δημιουργό σου , να δημιουργήσεις την κοσμοθεωρία σου και να ανακαλύψεις την κάθε γωνιά του κόσμου . Πράγμα που το καταφέρεις , μόνο επιτρέποντας στις σκέψεις σου να γεννιούνται και να ρέουν άφθονες μέσα στο χάος του κόσμου μας . Κι ας είναι εκείνο που πρώτο τις σκοτώνει.....
WierdP.

Μια σιωπηλή εξομολόγηση....

 Κοιτάζω το παρελθόν μου , ονειρεύομαι , κοιτάζω το παρόν μου , κλαίω , κοιτάζω το μέλλον , σιωπή...Σιωπή , παντού σιωπή... Ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω , και δεν βγαίνει φωνή . Δεν ακούγεται τίποτα . Μόνο η τηλεόραση παίζει ασταμάτητα τα ίδια και τα ίδια . Τα πουλιά , στέκονται στα κάγκελα του μπαλκονιού και σιωπούν κι αυτά . Δεν κελαηδούν όπως κάποτε . Τότε , που δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τη φασαρία και τους ήχους . Τώρα πιά , δεν μου μιλάει ούτε ο αέρας , ούτε η θάλασσα.....Δεν μου ψιθυρίζουν τώρα πιά μέσα στο αυτί μου τα κοχύλια . Ούτε το ρολόι δίνει ρυθμό στα βήματά μου . Τώρα απλά περπατάω στις πλάκες του πεζοδρομίου χωρίς να με νοιάζει για το σχήμα ή το χρώμα τους . Δεν τα ξεχωρίζω . Μου φαίνονται όλα ίδια , απελπιστικά ίδια...
 Μπερδεύω τους καθρέφτες με τα παράθυρα . Είναι το ίδιο σκέφτομαι . Γυαλί . Άμμος και νερό . Νερό.. Βρέχει , μα ακόμα και η βροχή είναι αθόρυβη . Σαν να μην θέλει να ενοχλήσει τους ανθρώπους με τα χτυπήματά της . Δεν βρέχει επάνω μου...Ούτε πάνω στο σπίτι μου...Βρέχει μακριά.. Εκεί που δεν ενοχλεί η φωνή της . Εκεί που δεν θα την κυνηγήσουν μέχρι να σωπάσει και να χαθεί . Εκεί που θα μπορεί να φωνάζει χωρίς να της στερεί κανείς το δικαίωμα , ούτε να μιλά με τη θάλασσα , ούτε να τραγουδά μαζί με τα πουλιά . Εκεί που θα ρίχνει τα νερά της , και θα ξεπλένει τον τόπο από κάθε κακό , από κάθε λύπη .

  Πόσο θά θελα να είμαι έστω και για λίγο μια σταγόνα βροχής...Να πέφτω από τα ουράνια και τα καταλήγω στη γή που τόσο πολύ αγαπώ...Να βουτώ στα ποτάμια..στις θάλασσες...στις λίμνες . Να δροσίζω τα δέντρα...τα ζώα....να μπορώ να βοηθήσω κάθε διψασμένο που βρίσκεται στο δρόμο μου....Να μπορώ να κάνω , όσα δεν μπορώ να ζήσω πιά σαν άνθρωπος...Όσα δεν μπορώ να ακούσω...Όσα δεν με αφήνουν να νιώσω . Μου έχουν λείψει τόσο πολύ όλοι αυτοί οι ήχοι...Το τρίξιμο της καρέκλας του παππού , το χαρακτηριστικό χτύπημα στο πάτωμα από τα τακούνια της μαμάς , τη σκουριασμένη φωνή του παραθύρου καθώς ανοίγει...Ακόμα και ο ήχος από τις ξυλιές που έτρωγα μικρή .
 Όλα μου έχουν λείψει . Σκέφτομαι να μιλήσω , μα φοβάμαι . Κι αν με ακούσουν ; Κι αν μου στερήσουν και το δικαίωμα να βλέπω.... Φοβάμαι πολύ....Όχι τόσο για μένα , όσο για εκείνους που δεν ξέρουν τί πάει να πεί ήχος και απλά συμβιβάζονται . Για εκείνους , που τώρα πιά , δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το γέλιο από το κλάμα , και απλά παρακολουθούν σιωπηλά τις εξελίξεις στην τηλεόραση....που εδώ και χρόνια παίζει τα ίδια και τα ίδια....
WeirdP

Άνθρωποι νεκροί

 Παντού ψευτιά και κοροϊδία . Ειλικρίνεια πουθενά . Ούτε κάν στο βλέμμα του άλλου , καθώς μας βλέπει να χανόμαστε μέσα σε έναν χάρτινο κόσμο , φτιαγμένο από σκισμένες σελίδες ημερολογίων . Ούτε τότε που η ψυχή καλείται να δώσει τη δική της μάχη με το σκοτάδι , για να βρεί τη γαλήνη της μέσα σε λίγα μόλις λόγια . Σκέψεις τρελές , αδιανόητοι συνδυασμοί λέξεων που οδηγούν σε άγνωστα συμπεράσματα .
  Δεν ξέρω τι μπορεί να εννοεί κάποιος όταν λέει πως  βρήκε το νόημα της ζωής , γιατί , δεν ξέρω καν πιό είναι το νόημα της ζωής , ούτε είμαι σε θέση να το αναζητήσω αυτή την περίοδο . Η καλοκαιρινή αύρα , παρά την ξεκούραση που μου αποπνέει , με κάνει να νοσταλγώ πρόσωπα και καταστάσεις . Πρόσωπα και καταστάσεις που μου έδιναν το κουράγιο να συνεχίσω να ζώ μέσα από τη συγγραφή , και να αποτυπώνω τα συναισθήματα μου, με έναν ιδιαίτερο τρόπο , που μόνο λίγοι μπορούν να καταλάβουν . Και δεν είμαι σίγουρη , αν είμαι και εγώ μέσα σε αυτούς τους λίγους . Γιατί πολλές φορές , λέμε και πράττουμε , χωρίς να έχουμε πλήρη επίγνωση του τι κάνουμε . Απλά το κάνουμε , και παίρνουμε ζωή από αυτό . Είτε ανήκει στην πραγματικότητα μας , είτε όχι . Είναι απλά η αλήθεια μας . Η αλήθεια μας ,  που ο άλλος καλείται να γνωρίσει διαβάζοντας και μελετώντας εμάς τους ίδιους . Μελετώντας , το τί πιστεύουμε εμείς πως αποτελεί το νόημα , και όχι ποιό είναι το νόημα . Είναι αστείο , το πόσο εύκολα ξεγελιόμαστε από δικές μας αυταπάτες , και δημιουργούμε κόσμους από τραπουλόχαρτα . Όταν ακόμα και οι άνθρωποι , που εμπιστευόμαστε πιό πολύ , κι από τον ίδιο μας τον εαυτό , κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους , και μας γεμίζουν με ψεύτικες ελπίδες , είναι οδυνηρό να συνειδητοποιούμε , πως είμαστε μόνοι μέσα στο χάος . Στο χάος που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε . Ασυναίσθητα έστω . Γεμίζοντας το μυαλό μας , ασπρόμαυρες εικόνες και πάγια συναισθήματα , στάσιμα , λιμνάζοντα . Η γέννεση και η πτώση απ' τον παράδεισο μας , μας τρομάζουν , και μας κάνουν να νιώθουμε μικροί και ασήμαντοι . Τα όνειρα , τα οράματα , τα θαύματα ακόμα , είναι πέρα από τις δυνάμεις μας , δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε , ούτε όμως και να τα καταλάβουμε . 
 Αυτό το τόσο απλό και συνάμα πολύπλοκο γεγονός που ονομάζεται ζωή , προσπαθώντας να το αποκρυπτογραφήσουμε , το περιπλέκουμε ακόμη περισσότερο . Και τί μας μένει ; Αυτή η γλυκιά ανακούφιση πως , ότι και να γίνει , πάντα θα υπάρχει κάτι νέο να γνωρίσουμε . Είτε είναι μυρωδιά , είτε είναι γεύση , είτε είναι άκουσμα , είτε είναι γνώση . Γιαυτό η ψυχή , έχει την ανάγκη , συνεχώς να γεμίζει . Άσχετα με το τί θεωρούμε εμείς αρκετό . Η ψυχή πάντα θα διψά...και πάντα θα τρέφεται από την ίδια πηγή , εμάς , κι αν εμείς οι ίδιοι πάψουμε να τρέφουμε την ψυχή μας , τότε κι εκείνη θα μας εγκαταλείψει , και θα είμαστε άνθρωποι χωρίς ουσία , χωρίς σκοπό . Άνθρωποι νεκροί .
WeirdP.

Level 1 Φόβος

 Ποιός καθορίζει το αν κάποιος είναι όμορφος ή <<άσχημος>> ; Ποιός μπορεί να ξέρει , ποιά ήταν τα αρχικά σχέδια του δημιουργού για τον άνθρωπο ;  Ποιά πράγματα θεωρούνται σωστά , και ποιά λάθος . Τί είναι φυσικό και τί αλλόκοτο και παράξενο .
  Καθετί διαφορετικό μας τρομάζει , και μας κάνει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας . Το άγνωστο , και όσα αυτό συνοδεύει , αποτελεί ένα χάος που ο άνθρωπος αρνείται να το υποστεί ψυχοσωματικά , προτιμώντας την <<ασφάλεια>> της απάθειας και της ανίας . << Ησυχία , τάξις , και ασφάλεια παντού>> Σωστά ; Ένα παιχνίδι στο οποίο η μοίρα έχει το πάνω χέρι , και ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει το πεπρωμένο του . Αυτή είναι η ζωή μας . Ένα ασφαλές videogame . 
 Μόνο που δε συμβαίνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα . Ο άνθρωπος έχει μία και μόνη ζωή . Και σε αυτή του τη ζωή , ο άνθρωπος πρέπει να τρέφεται , να κοιμάται , να νιώθει , να διασκεδάζει , να ζεί . Όχι να προσπαθεί απλά να αποφύγει την απειλή , τρέχοντας μέσα σε στενά πέτρινα δρομάκια με ένα όπλο στο χέρι , σκοτώνοντας όποιον συναντήσει μπροστά του . Δεν είναι αυτό ο άνθρωπος . Ούτε μπορεί να επανέλθει στο level 1 μετά από κάποιο χτύπημα . Η ζωή απλά συνεχίζεται . Όσο πληγωμένοι κι αν είμαστε ή νιώθουμε . Απλά πρέπει να φροντίζουμε να κοιτάζουμε τον φόβο μας στα μάτια , και να τον αντιμετωπίζουμε . Αυτή η ψεύτικη ασφάλεια δεν κρατάει για πολύ . Έχει ημερομηνία λήξης . Και τότε είναι που ο άνθρωπος νιώθει πιο ευάλωτος από ποτέ . 
 Με όπλο τη θετική σκέψη και την αναζήτηση του εαυτού μας και των ικανοτήτων μας , μπορούμε να νικήσουμε τον φόβο και να διώξουμε την απειλή . Ακόμα και ένα σκοτεινό δωμάτιο . Καθώς αυτό το σκοτεινό δωμάτιο , για κάποιους είναι το ίδιο τους το σπίτι , και θέλουν απλά να φύγουν μακριά και να απομακρυνθούν από τον κόσμο και την ασφάλειά του . Γιατί η ασφάλεια είναι που τους τρομάζει . Τα πολλά υποσχόμενα χαμόγελα , και τα μεγάλα λόγια . Αυτά τα λόγια , που στην πραγματικότητα , δεν έχουν ουσία . Είναι απλά κούφια λόγια , που ειπώθηκαν για να χαρίσουν στιγμιαία το αίσθημα της ανακούφισης . Και τα κατάφεραν . Απλά η διάρκειά τους ήταν μηδαμινή , και η ανακούφιση που αρχικά προσέφεραν , έγινε ένα ολοένα και μεγαλύτερο βάρος στην ψυχή του ανθρώπου .

 Δεν είναι λοιπόν ο κίνδυνος που μας φοβίζει . Αυτό που μας φοβίζει πραγματικά , έιναι η ασφάλεια . Κι αυτό γιατί κανείς μας δεν έχει νιώσει πραγματική ασφάλεια . Απλά παρεμφερή συναισθήματα , που μας καθιστούν ανίκανους να αντισταθούμε στην τυποποιημένη και έτοιμη ζωή . Έστω και μέσα από μία οθόνη . Γιατί αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς , η ικανότητά μας να κοιτάζουμε τους φόβους μας στα μάτια και να τους αντιμετωπίζουμε . Όσο δύσκολο κι αν είναι . Ακόμα κι αν χρειαστεί να μετατρέψουμε το δικό μας videogame σε πεδίο μάχης , με αντίπαλο τον φόβο . Μόνο έτσι θα νικήσουμε....
WeirdP

Θάνατος στις προξενήτρες!!!!!!

Δεν μπορώ να καταλάβω τη μανία που έχουν οι γιαγιάδες να παντρεύουν τον κόσμο και να καμαρώνουν στις γειτονιές για τα προξενιά που σκάρωσαν πίσω από την πλάτη των υποψηφίων . Και μιας και αναφέρθηκα στα προξενιά , πώς ξεκίνησε άραγε αυτή η κτηνώδης και απαισία συνήθεια , να αποφασίζουν οι γονείς και η γειτονιά για έναν γάμο και όχι οι μελλόνυμφοι . Γενικά , δεν φτάνει που ανακατεύονται στη ζωή των άλλων , και τα κάνουν όλα μπάχαλο , κράζουν τη σημερινή γυναίκα , διότι , σύμφωνα με τα λεγόμενά τους , δεν έχει υπομονή και παρατάει τον άντρα της για το παραμικρό . Και ποιό είναι δηλαδή αυτό το <<παραμικρό>> , που για χάρη του η σύγχρονη γυναίκα παίρνει το νοματιον της και την κάνει με ελαφρά ; 
<<Έλα μωρέ , ένα αθώο χαστουκάκι ήταν . Άσε που μας χρειάζεται καμιά φορά γιατί εμείς οι γυναίκες είμαστεε , απαπαπαπαπαπα>> , απλά και μόνο για να μπούμε στο κλίμα . Και τέλος πάντων το γεγονός ότι εκείνες επέτρεψαν τις παρεμβάσεις τρίτων και τέταρτων ατόμων στη ζωή τους , δε σημαίνει πως έχουν το δικαίωμα <<βιάζουν>> τις προσωπικές σχέσεις των άλλων .
Η ίδια ευχή πάντα κι ένα χαμόγελο γεμάτο χολή . Άντε και με έναν καλό γαμπρό . Στάσου!!! Σου έδωσα ποτέ κυρά μου το δικαίωμα να με προξενεύεις στον ανιψιό , εγγονό ή ότι άλλο συγγενή έχεις , επειδή είναι καλό παιδί , και δε θα ήθελες να τα μπλέξει με καμιά σουρλουλού ξετσίπωτη ; ΌΧΙ!!! 
 Στο κάτω κάτω , δεν είμαι καν δεκαοκτώ!!! Θέλω να ζήσω πρίν βάλω μπελά στο κεφάλι μου . Και όπως είπα πριν βάλλω , όχι πριν μου βάλουνε . Και στην τελική , γιατί ο προορισμός του ανθρώπου πρέπει να είναι ο γάμος ; Γιατί όλα στη ζωή πρέπει να περιστρέφονται γύρω από το γάμο ; Αν το θέλει κάποιος ναι , αλλά άν δε το θέλει ; Γιατί ένα απλό νυφικό έχει τόσο μεγάλη σημασία ; Δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα υπερεκτιμημένο ακριβό άσπρο φόρεμα . Τίποτε παραπάνω , δεν είναι ένα ρούχο που θα καθορίσει την ευτυχία , ούτε αν δεν το φορέσεις ποτέ σημαίνει ότι θα πας στην κόλαση . 
 Ας ξεκολλήσουμε λίγο κι ας δούμε πιό καθαρά τα πράγματα . Όλοι μας!!! Μπορεί στην τελική να είμαι εγώ λάθος και όλα αυτά να προέρχονται από το πείσμα μου . Αλλά , τί στο καλό πιά , πόσο μπορεί να κρατηθεί κανείς με ένα τσούρμο γριές να προσπαθούν να παντρολογίσουν τον κόσμο . Και μετά σου λέει πως  πρέπει να σεβόμαστε τους ηλικιωμένους . Στην πυρά με τις ξενέρωτες!!!!!!!!!!!!

WEIRD P.

Radioactive.........by Imagine Dragons

Απλά έχω κολλήσει ............

The truth is that i miss you....

The truth is that i miss you....

Αλυσίδα σκέψεων...

 Με όλες αυτές τις ανασφάλειες να γυρίζουν διαρκώς μέσα στο κεφάλι μου , έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι για το τι πραγματικά είναι η σκέψη . Από που προήλθε , πώς δημιουργήθηκε ; Και ο άνθρωπος που τη χρησιμοποιεί τί ακριβώς είναι ; Άνθρωπος είναι , κάποιος , κάποια . Ένα εκπληκτικό πλάσμα που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα . Γιατί η μαγεία του , είναι η ικανότητα του να κινεί τα πράγματα......

Πρόταση που ήρθε στο κεφάλι μου κάπως τυχαία , σε μία αναζήτησή μου στον νυχτερινό ουρανό της Αθήνας για οτιδήποτε παράξενο . Όταν είδα ένα αεροπλάνο να αναβοσβήνει , θυμήθηκα πως ο άνθρωπος έχει φτάσει σε αυτό το σημείο που βρίσκεται σήμερα , από το απόλυτο μηδέν . Και δημιούργησε πάνω σε αυτό το μηδέν . Δημιούργησε και μεγαλούργησε , κάνοντας πολλά και θαυμαστά πράγματα , με οδηγό τη σκέψη και την πίστη . Πίστη σε κάτι πέρα από αυτό που όλοι βλέπουμε , στην ουσία . Στην ουσία που δημιουργεί ο ίδιος ο άνθρωπος παίζοντας με τα όνειρα και τις σκέψεις του . Με την σκέψη ότι υπάρχει για να ζει και να εξελίσσεται . Να μην μένει στάσιμος σε μια κατάσταση , ούτε να αφήνει τον εαυτό του να παρασύρεται από γεγονότα που συμβαίνουν .
Πράγματι , το πόσες σκέψεις μπορούν να περάσουν από το μυαλό του ανθρώπου με αφορμή ακόμη κι ένα πολύ μικρό και ασήμαντο γεγονός , είναι απίστευτο . Η γέννεση της σκέψης . Μια πέτρα στη λίμνη αλλιώς....
 Και πάντα η ζωή θα συνεχίζεται.....όσο
 δύσκολο κι αν αυτό ακούγεται... κι αυτό γιατί πάντα το μυαλό θα πηγαίνει από το γέλιο στην αρκούδα στο δάσος στη φύση στη ζωή....

WeirdP.

Νέοι της Σιδώνος 2013

 Η κοινωνία που αποτελείται από επαναστάτες νέους , που το πρωί βρίζουν και απειλούν ότι θα εγκαταλείψουν την χώρα μας λόγω του προβλήματος της ανεργίας , και το βράδυ πίνουν ποτά στα γνωστά στέκια της πόλης . ;Iσως βέβαια αυτό  να εκφράζει ένα είδος επανάστασης . Μια επανάσταση κόντρα στις δυνάμεις που θέλουν τον νέο απελπισμένο , άπρακτο και λίγο . Έχει σκεφτεί ποτέ κάποιος απ' αυτούς όμως , πως με αυτή τους την συμπεριφορά γίνονται όντως λίγοι ; 
 Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή . Οι περισσότεροι από τους σημερινούς 25άρηδες , είναι από εκείνα τα παιδιά , που κατά την παιδική τους ηλικία , είχαν αν όχι τα πάντα , πλέονα των αναγκαίων . Δηλαδή , είχαν ζήσει <<στο πετσί τους>> , όπως λέμε , τον υπερκαταναλωτισμό . Αρχίζοντας από τα είδη πρώτης ανάγκης , και καταλήγοντας σε τελείως άχρηστα πράγματα . Δεν είναι όμως το φταίξιμο δικό τους . Εκείνοι που πραγματικά ευθύνονται είναι οι γονείς τους , οι οποίοι , όντες παιδιά της ακριβώς αντίθετης κοινωνίας , που ακόμα και τα απαραίτητα ήταν δυσεύρετα , με τον φόβο μήπως στερήσουν τίποτα από τα παιδιά τους , τους παρείχαν όλο και περισσότερα με αποτέλεσμα , αντί να είναι πλήρεις , να θέλουν κι άλλα .
  Κι έτσι τα χρόνια πέρασαν , και βρίσκονται σήμερα εδώ στην Ελλάδα της τρόικας και του μνημονίου . Μη έχοντας χρήματα , αλλά επίσης , μη μπορώντας να καλύψουν τις αμέτρητες ανάγκες , που δημιουργήθηκαν με την πάροδο του χρόνου . Με λίγα λόγια , οι βολεμένοι ξεβολεύτηκαν απροειδοποίητα , και έσφιξαν το ζωνάρι τους απότομα , όπως λέει κι ο λαός , προκαλώντας ασφυξία μέχρι και στον ίδιο τους τον εαυτό .
Όμως όπως έχω διαπιστώσει , δεν βλέπω κάποια μαζική αλλαγή . Κι αυτό πραγματικά με προβληματίζει . Μπορώ να καταλάβω τη δυσκολία να ξεσυνηθίσει κανείς από άνετη ζωή , όμως , δεν μπορώ να καταλάβω , γιατί δεν μετατρέπουν τον εγωισμό που τους κατακλύζει , σε ζήλο για να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνία ανεξάρτητη από τις μεγάλες δυνάμεις , και ικανή να αντεπεξέλθει σε όποια δυσκολία συναντήσει .  
 Αυτούς τους νέους λοιπόν θέλω να τους βλέπω στα έδρανα και στις πλατείες , να διεκδικούν τα δικαιώματά τους . Από αυτούς θέλω να παραδειγματίζομαι και να εμπνέομαι . Να νιώθω υπόχρεη που παλεύουν για το δικό μου μέλλον . Γι αυτούς τους νέους θέλω να γράφω.......... Να κάνω νόμους τα συνθήματα τους........και εικονίσματα τις μάχες τους.....Αυτή είναι η κοινωνία στην οποία θέλω να ζω.......δίπλα σε ανθρώπους που ξέρουν τί θα πεί επανάσταση και δίνουν νόημα σε καθετί που την εκφράζει.........
Παναγιώτα Κ.

ΜΙΑ ΥΠΕΡΒΟΛΗ....ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ....

Τα τελευταία 2-3 χρόνια , έχω παρατηρήσει πως πολλοί άνθρωποι στρέφονται στα πράγματα παλιάς τεχνολογίας και άρχισα να αναρωτιέμαι , τί είναι αυτό που τους κάνει να <<αψηφούν>> κάθε τι καινούριο που είναι πολλά υποσχόμενο και έχει αμέτρητες δυνατότητες σε κάτι τόσο απλό και λιγάκι ας πούμε παλιομοδίτικο ;  
 Η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία και ανάπτυξη ήταν η βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε η αύξηση της τεχνολογίας και των δυνατοτήτων που προσφέρει . Είναι όμως αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε ή αποτελούν απλά υπερβολές τις οποίες πρέπει σιγά σιγά να αποβάλλουμε από τη ζωή μας και να ζούμε με όσα πραγματικά χρειαζόμαστε ; Σε αυτή τη σκέψη έχουν μπεί πολλοί άνθρωποι οι οποίοι , σιγά σιγά έχουν αρχίσει να εκτιμούν όσα παλαιότερα είχαν αψηφήσει και να σκέφτονται με βάση τη λογική για επιβίωση και όχι τη λογική της  βιτρίνας . Βλέποντας αυτό τον πλαστικό κόσμο να καταρρέει πρέπει κανείς να βρεί τη δύναμη να αντισταθεί , και να παλέψει για να διατηρήσει την ταυτότητά του ανέπαφη από τέτοιου είδους υπερβολές . Δεν είναι ένα κινητό αφής που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ούτε μια μάρκα .
 Η οικονομική κρίση ήταν ένας παράγοντας ο οποίος επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο σκέψης των πολιτών και κατά συνέπεια καταναλωτών . Έτσι ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος ενεργεί είναι πολύ πιό διαφορετικός σε σύγκριση με τα παλιότερα χρόνια . Τότε οι περισσότεροι θεωρούσαν πως το shopping therapy ήταν ένας πολύ ωραίος τρόπος να αξιοποιήσεις τον ελεύθερο χρόνο σου . Τότε , και τονίζω το τότε διότι σήμερα , ακόμα και το window shopping θεωρείται ολίγον τί υπερβολή . Όχι άδικα βέβαια , καθώς , όταν όλοι αγοράζουν 6 και 7 ζευγάρια παπούτσια έναντι του ενός ή των δύο έστω που πραγματικά χρειάζονται , είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά . 
 Όταν όμως τα <<πρότυπα>> ακολουθούν τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής , τότε πρέπει να αρχίσει κανείς να σκέφτεται πως δεν χωράνε όλες οι αλήθειες μέσα στις σελίδες ενός περιοδικού , και πως ούτε τα στημένα χαμόγελα που βλέπουμε παντού , αφορούν τη δική μας ζωή . Απλά , αφήνουν κάποια όνειρα να πλέουν στην επιφάνεια . Θεωρώ σωστό κανείς να πλέει σε μια θάλασσα γεμάτη όνειρα , όχι όμως να πνίγεται μέσα τους . 
Με κριτήρια όπως η εξωτερική εμφάνιση , τα παπούτσια και τα ρούχα που φοράει κανείς , οι μόνες φιλίες που θα μπορούσε να δημιουργήσει , είναι με πλαστικές κούκλες , από εκείνες τις όμορφες , με τα τέλεια μαλλιά , με τα υπέροχα ρούχα . Εκείνες τις άψυχες που όλοι θαυμάζουν.....εκείνες που δεν μιλάνε....εκείνες...εκείνες......
 Θα πήγαινες δίπλα τους να κλάψεις όμως.....; Δεν νομίζω....ούτε εγώ θα πήγαινα.....θα πήγαινα σε εκείνο το χαζό που συνέχεια παραπονιέται.....στην αληθινή....στην υπέροχη.....που έχει μια μπακατέλα για κινητό......και ένα τζιν που απεχθάνομαι.............
Παναγιώτα Κ.

Κάποιοι , κάπου κάποτε.....

Έξω από το δικό μας <<κόσμο>> υπάρχουν κι άλλοι , πιό απλοί , ή πιό σύνθετοι . Πέρα από κάθε εγώ , υπάρχει κάποιο άλλο εγώ ενός άλλου ανθρώπου που αγνοούμε την ύπαρξή του . Τόσες γενιές ανθρώπων έχουν περάσει από τη γή , όμως μόνο λίγοι άνθρωποι ξεχώρισαν . Άνθρωποι που δεν είναι απλά ύλη , μα για κάποιους , ζωή , ελπίδα , ελευθερία . Τί είναι αυτό όμως που τους έκανε να ξεχωρίσουν από τους άλλους ανθρώπους ; Η αγάπη τους για τη ζωή και τον κόσμο . Για όλους όσους αγνοούμε και προσπερνούμε σαν εμπόδια που απλά πρέπει να περάσουμε για να φτάσουμε σε μια πηγή . Γιατί όντως υπάρχει μια πηγή , όμως το νερό της είναι το ελιξήριο ;
Σ' έναν κόσμο που τα πράγματα δεν υπακούουν πάντα σε νόμους κι απλώς κινούνται τίποτα δεν είναι στατικό . Ούτε τα πιστεύω , ούτε οι αντιλήψεις . Σε προηγούμενο κείμενο είχα αναφέρει το πώς ένας άνθρωπος φτάνει από το ένα άκρο στο άλλο , χωρίς να συνειδητοποιήσει τις συνέπειες . Πόσο μάλλον τη μεταβολή . Βλέποντας το πώς οι πάντες παρερμηνεύουμε τα γεγονότα , και φτάνουμε σε ακρότητες , μόνο μια αντίσταση σε τέτοιου είδους ενέργειες θα μπορούσε να χαρίσει σε έναν άνθρωπο τον τίτλο του ΉΡΩΑ.... Αξίζει ; Τι πιστεύετε ;

Ακούγοντας τυποποιημένη μουσική , μένοντας σε τυποποιημένα σπίτια , ζώντας μια τυποποιημένη ζωή , πως μπορεί κανείς να περιμένει τη μέρα που θα ελευθερωθεί και θα ξεχωρίσει , αν ο ίδιος φυλακίζει τον εαυτό του μέσα σε τέσσερις τοίχους . Το μυαλό εγκλωβίζεται μέσα σε λίγα τετραγωνικά και οι σκέψεις λιμνάζουν μέσα στο βάλτο που αυτός ο ίδιος έσκαψε . Κι αυτό γιατί η εύκολη λύση είναι η καλύτερη επιλογή , χρόνια τώρα...... Έχουμε μάθει να αδιαφορούμε για πράγματα που πρέπει να ανησυχούμε και θεωρούμε σημαντικά , πράγματα μικρά , ασήμαντα . Όπως εμείς οι ίδιοι δεν θα χαρακτηρίζαμε ήρωα κάποιον που απλά τεμπελιάζει μπροστά από μια τηλεόραση , και εκτοξεύει κατηγορίες σε όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό , έτσι κι εμείς δεν πρέπει να περιμένουμε την αναγνώριση χωρίς να παλέψουμε και χωρίς να ιδρώσουμε προσπαθώντας για το καλύτερο . Όμως υπάρχει χάσμα μεταξύ της απλής και ανιδιοτελούς προσφοράς , με την προσφορά που γίνεται μόνο για να εξυπηρετήσει συμφέροντα .
Με όλες αυτές τις σκέψεις να γυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου , έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι για το τι πραγματικά είναι ο άνθρωπος . Ένα ζώο με υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης από τα υπόλοιπα , ή ένα ον που εκτιμά , συμπεριφέρεται σωστά και σέβεται τους γύρω του  ; Άνθρωπος είναι , κάποιος , κάποια . Ένα εκπληκτικό πλάσμα που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα . Γιατί η μαγεία του , είναι η ικανότητα του να κινεί τα πράγματα......
Παναγιώτα Κ.

Πίσω Από Ένα Παραβάν

 Πολλά μπορούμε να γράψουμε σε ένα χαρτί , πολλά μπορούμε να πούμε σε κάποιον όταν η επαφή δεν είναι άμεση . Όμορφα λόγια , γεμάτα αγάπη , στοργή μα με ελάχιστη ντροπή . Υπάρχει κάτι σαν αόρατος μανδύας που εξαφανίζει κάθε είδος δισταγμού και αφήνει τα λόγια να κυλήσουν σαν το νερό . Μια μυστική εξομολόγηση πίσω από ένα ξύλινο παραβάν . Με τη σκέψη ότι είμαστε μόνοι μας στο χώρο τα πάντα αλλάζουν κι αρχίζουμε να βγάζουμε προς τα έξω ένα ένα τα αυθόρμητα συναισθήματά μας . Όμως τα αυθόρμητα συναισθήματα , δεν ταυτίζονται πάντα με τα αληθινά .
 Όταν αυτό που σε χωρίζει από τον άλλον είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό παραβάν τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο από ότι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί . Ακόμα κι αν κρατούμε την ταυτότητά μας μυστική εκθέτουμε την ίδια μας την προσωπικότητα , κάτι που δεν είναι και τόσο ανώδυνο . Όσο κι αν προσπαθούμε να τηρούμε τις αποστάσεις , μια μυστική δύναμη μας τραβάει στον άλλον και τα πάντα περιστρέφοναι γύρω από ένα παράλληλο σύμπαν που είναι φτιαγμένο μόνο για δύο . Τι να πει κανείς για όσα ακούγονται κατά καιρούς όμως ; Το μόνο σίγουρο είναι πως μόνο εμείς ξέρουμε τι είναι σωστό για μας , άσχετα με το τι πιστεύουν οι άλλοι και με ποιο τρόπο το εκδηλώνουν .
 Είναι πολύ όμορφο να ακούς όμορφα λόγια και να αισθάνεσαι μια γαλήνη να κυριεύει την ψυχή σου , ακόμα κι αν αυτή η γαλήνη προέρχεται από πολύ μακριά . Λίγα χιλιόμετρα γης δεν μπορούν κάνουν τη διαφορά . Όμως λίγα χιλιόμετρα αγάπης μπορούν δεν νομίζετε ;
WeirdP.

Στα Χνάρια Μιας Πυθίας....

 Πολλές φορές αυτά που λέμε δεν είναι ούτε το 10% από όσα θέλουμε πραγματικά να πούμε . Βλέπουμε τα πάντα με την σκέψη ότι κάτι δεν θα πάει καλά και διστάζουμε να πούμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε . Πολλές φορές είναι καλύτερα να μένουμε σιωπηλοί . Όχι όμως πάντα . Κρύβοντας τα πραγματικά μας συναισθήματα , τα αποτελέσματα θα είναι ακριβώς αντίθετα από αυτά που επιδιώκουμε . Ένα απλό γεια , μια απλή ευχή για καλή χρονιά ίσως κρύβει περισσότερα από όσα φαίνονται .
 Είναι κάτι που δεν κατάφερα ποτέ να κάνω . Πάντα έκρυβα τα συναισθήματα πίσω από διφορούμενα λόγια που αν και κατά ένα μέρος είναι ασφαλή σιγά σιγά κουράζουν και δίνουν ένα όχι και τόσο αίσιο τέλος στην όλη υπόθεση . Ο φόβος μας κρατά μακριά από τις <<κορυφές>> που θέλουμε να κατακτήσουμε και μένουμε με το δάκρυ έτοιμο να κυλίσει στα μάτια ατενίζοντας όνειρα που σιγά σιγά χάνονται στην ομίχλη . Κανείς δεν θα ήθελε κατάληξη σαν κι αυτή στο δικό του όνειρο .
 Κρύβοντας τα πάντα όμως πίσω από υποτιθέμενα μίση και αντιπάθειες χάνουμε πολύτιμο χρόνο και αντί να απολαμβάνουμε αυτό που ήδη υπάρχει , αποικοδομούμε κάθε στήριγμα που είχαμε βάλει μέχρι τώρα και τα πάντα καταρρέουν . Ας αφήσουμε λοιπόν τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους και ας μην απομονώνουμε τα πάντα απ τον κόσμο . Ίσως είναι καλύτερα να μοιραζόμαστε αυτά που νιώθουμε και να δεχόμαστε τις συνέπειες που θα μας αποφέρουν . Η ζωή εκτός από αλλόκοτη είναι και μικρή , γιαυτό δεν πρέπει να τη σπαταλάμε επιμένοντας σε ανέφικτους από κάθε άποψη στόχους . Είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας και να ανακαλύψουμε αλήθειες που μόνο οι τολμηροί ανακαλύπτουν . Αλήθειες που αξίζουν να λέγονται αληθειες . Κι όχι λόγια μιας ναρκομένης Πυθίας που μοιράζει χρησμούς δίχως πραγματικό νόημα .
WeirdP.