Μια σιωπηλή εξομολόγηση....

 Κοιτάζω το παρελθόν μου , ονειρεύομαι , κοιτάζω το παρόν μου , κλαίω , κοιτάζω το μέλλον , σιωπή...Σιωπή , παντού σιωπή... Ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω , και δεν βγαίνει φωνή . Δεν ακούγεται τίποτα . Μόνο η τηλεόραση παίζει ασταμάτητα τα ίδια και τα ίδια . Τα πουλιά , στέκονται στα κάγκελα του μπαλκονιού και σιωπούν κι αυτά . Δεν κελαηδούν όπως κάποτε . Τότε , που δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τη φασαρία και τους ήχους . Τώρα πιά , δεν μου μιλάει ούτε ο αέρας , ούτε η θάλασσα.....Δεν μου ψιθυρίζουν τώρα πιά μέσα στο αυτί μου τα κοχύλια . Ούτε το ρολόι δίνει ρυθμό στα βήματά μου . Τώρα απλά περπατάω στις πλάκες του πεζοδρομίου χωρίς να με νοιάζει για το σχήμα ή το χρώμα τους . Δεν τα ξεχωρίζω . Μου φαίνονται όλα ίδια , απελπιστικά ίδια...
 Μπερδεύω τους καθρέφτες με τα παράθυρα . Είναι το ίδιο σκέφτομαι . Γυαλί . Άμμος και νερό . Νερό.. Βρέχει , μα ακόμα και η βροχή είναι αθόρυβη . Σαν να μην θέλει να ενοχλήσει τους ανθρώπους με τα χτυπήματά της . Δεν βρέχει επάνω μου...Ούτε πάνω στο σπίτι μου...Βρέχει μακριά.. Εκεί που δεν ενοχλεί η φωνή της . Εκεί που δεν θα την κυνηγήσουν μέχρι να σωπάσει και να χαθεί . Εκεί που θα μπορεί να φωνάζει χωρίς να της στερεί κανείς το δικαίωμα , ούτε να μιλά με τη θάλασσα , ούτε να τραγουδά μαζί με τα πουλιά . Εκεί που θα ρίχνει τα νερά της , και θα ξεπλένει τον τόπο από κάθε κακό , από κάθε λύπη .

  Πόσο θά θελα να είμαι έστω και για λίγο μια σταγόνα βροχής...Να πέφτω από τα ουράνια και τα καταλήγω στη γή που τόσο πολύ αγαπώ...Να βουτώ στα ποτάμια..στις θάλασσες...στις λίμνες . Να δροσίζω τα δέντρα...τα ζώα....να μπορώ να βοηθήσω κάθε διψασμένο που βρίσκεται στο δρόμο μου....Να μπορώ να κάνω , όσα δεν μπορώ να ζήσω πιά σαν άνθρωπος...Όσα δεν μπορώ να ακούσω...Όσα δεν με αφήνουν να νιώσω . Μου έχουν λείψει τόσο πολύ όλοι αυτοί οι ήχοι...Το τρίξιμο της καρέκλας του παππού , το χαρακτηριστικό χτύπημα στο πάτωμα από τα τακούνια της μαμάς , τη σκουριασμένη φωνή του παραθύρου καθώς ανοίγει...Ακόμα και ο ήχος από τις ξυλιές που έτρωγα μικρή .
 Όλα μου έχουν λείψει . Σκέφτομαι να μιλήσω , μα φοβάμαι . Κι αν με ακούσουν ; Κι αν μου στερήσουν και το δικαίωμα να βλέπω.... Φοβάμαι πολύ....Όχι τόσο για μένα , όσο για εκείνους που δεν ξέρουν τί πάει να πεί ήχος και απλά συμβιβάζονται . Για εκείνους , που τώρα πιά , δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το γέλιο από το κλάμα , και απλά παρακολουθούν σιωπηλά τις εξελίξεις στην τηλεόραση....που εδώ και χρόνια παίζει τα ίδια και τα ίδια....
WeirdP