Περί αντι..Πολίτευσης

 Είναι πιο εύκολο να κάνεις κριτική σε όσους ασκούν την εξουσία, παρά να την ασκείς εσύ ο ίδιος. Θυμάμαι κάποτε βλέποντας ειδήσεις άκουσα μια υπέροχη σύντομη συνομιλία μεταξύ ενός δημοσιογράφου και ενός αρχηγού κόμματος, ο οποίος στην ερώτηση του τι θα έκανε ο ίδιος αν κέρδιζε στις εκλογές και σχημάτιζε κυβέρνηση το κόμμα του, με λίγα λόγια κάτι σαν προγραμματικές δηλώσεις, απάντησε "Η αντιπολίτευση, είναι πολύ δύσκολο πράγμα". Υπέροχη πραγματικά αυτή η απάντηση και πολύ αληθινή γιατί είναι γεγονός πως, όπως λέει και η παροιμία, αν είσαι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια ξέρεις. Η αντιπολίτευση λοιπόν είναι πράγματι ένα πολύ δύσκολο έργο και δη εκείνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία συνήθως κουβαλά και την περισσότερη πίκρα, μιας και δεν κατάφερε να βγει πρώτο κόμμα. Μα, τι είναι όλα αυτά που λέω; Ποιο πρώτο κόμμα και ποιο δεύτερο και κουραφέξαλα. Πλέον ο ελληνικός λαός κυβερνάται, προς έκπληξη όλων μας, από κάποιους τους οποίους στις πιο πρόσφατες εκλογές ο λαός δεν στήριξε και ολοφάνερα μάλιστα, ανέδειξε άλλους πανηγυρικά θα τολμούσα να πω. Ποια ντροπή όμως να θίξει έστω και λίγο τον εγωισμό αυτών των ανθρώπων; Η ίδια ντροπή που δεν τους εμπόδισε να κλέψουν και να κοροϊδέψουν ξανά και ξανά τον ελληνικό λαό, ο οποίος φυσικά και έχει μερίδιο ευθύνης όμως δεν είναι της παρούσης. Δεν θα μπορούσα καν να διανοηθώ να διοικώ ένα κράτος με τόση αυτοπεποίθηση και τόση σιγουριά ξέροντας πως δεν με θέλουν, δεν με γουστάρουν, θέλουν να δούνε καινούρια πρόσωπα στο προσκήνιο. Έστω από ντροπή και αξιοπρέπεια θα αποσυρόμουν. Δεν είμαι εγώ όμως εκείνη που κρίνεται.

 Ωστόσο, το να είσαι τιμονιέρης ενός τόσο μεγάλου πλοίου είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο και απαιτεί πολλές θυσίες και πολλές προσπάθειες, κι όσα και να λέμε εμείς οι απ' έξω για τα λαμόγια και τους απατεώνες που κυβερνούν, εκείνο που θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά είναι το ποιος ψήφισε αυτά τα πρόσωπα, ποιος τους έδωσε κύρος, ποιος τους έδωσε εξουσία, ποιος πούλησε την ψήφο του για να μπει ο ανιψιός, ο γιός, ο άντρας, η μάνα, το παιδί, ο γείτονας, η φίλη, η καλή κυρία από απέναντι σε μια δουλειά για να βολευτεί. Αυτό πρέπει να σκεφτούμε. Από που ξεκίνησε όλη αυτή η σαπίλα και η υποκρισία, γιατί όσο και αν θέλουμε να ακούσουμε ότι φταίνε οι 300 και οι πολιτικοί για την κατάντια μας, δεν είναι αυτή η αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως το χρήμα και η εξουσία είναι πράγματα ωραία όμως και δύσκολα, σαν την αντιπολίτευση. Μόνο που για να θέλει κάποιος να ελέγχει αυτός ο ίδιος και να κουμαντάρει τη χώρα του, πρέπει πρώτα να μπορεί να κουμαντάρει τον εαυτό του, γιατί, κακά τα ψέματα, είμαστε δύσκολος λαός, θέλουμε καί την πίτα ολόκληρη καί το σκύλο χορτάτο. Ας αφήσουμε λοιπόν τα μεγάλα λόγια και ας συγκεντρωθούμε καλύτερα την επόμενη φορά που θα κληθούμε να εκφράσουμε τη γνώμη μας μέσα από την ψήφο μας. Ας σκεφτούμε ποιοι ήταν όλοι αυτοί πριν πάρουν χρήμα και εξουσία. 

  Μην κουράζεστε, δικοί μας ήταν, παιδιά μας, ανίψια μας, γειτονόπουλα, απλώς ο τίτλος του πολιτικού τους έκανε λαμόγια, άχρηστους, φραγκοφονιάδες. Σωστά; Λάθος! Απλώς κοντά στα ξερά καίγονται δυστυχώς και τα χλωρά. Το μόνο σίγουρο μέσα σε αυτήν την ιστορία είναι πως για να μπορέσεις να κρίνεις, πρέπει να κριθείς. Και σκληρά μάλιστα, αρκεί να το τραβάει ο οργανισμός σου. Κι ύστερα μίλα για αντιπολίτευση, για λαμόγια, για κρετίνους, για υποκριτές, φρόντισε μόνο να μην τρομάξεις από τον αντικατοπτρισμό σου επάνω τους.

WeirdP.